Op de verhuisdag heb ik het ze niet verteld. Ik heb gewoon een ploeg ingehuurd en ze het laten ontdekken door het geluid van voetstappen op de trap. Moeders stem galmde door de gang. Wat is dit? Waar ga je naartoe? Ik werd doodstil. Thuis. Haar wenkbrauwen fronsten. Dit is jouw huis. Ik glimlachte koud en perfect. Nee, dit was een huurhuis. Toen begon het geschreeuw. Je bent ondankbaar.
We hebben je alles gegeven. We hebben ons voor je opgeofferd. Ik zei niets. Emma stormde haar kamer uit, telefoon in haar hand. Wacht, heb je een huis gekocht? Ze lachte alsof het een grap was, alsof het concept niet klopte. Je hebt niet eens een vriend, zei ze. En toen besefte ik iets. Ze hadden nooit gedacht dat ik zou vertrekken, omdat ze me nooit als capabel zagen.
Toen ik weg was, begonnen de telefoontjes. Eerst oprechte woede. We hebben tenslotte alles voor je gedaan. Toen schuldgevoel. Je hebt je moeder echt pijn gedaan, weet je. Toen paniek. Emma overweegt om bij haar vriend in te trekken. We zullen alleen zijn. Ik liet ze zitten in de stilte die ze hadden gecreëerd. Weken later hoorde ik via een neef dat ze moeite hadden om de hypotheek te betalen.
