Het bloedde erin als een lek in het plafond, je negeert het totdat de schimmel zich verspreidt. De laatste scheur kwam op mijn verjaardag. Ik werkte tot laat, uitgeput. Toen ik thuiskwam, vierden ze feest met Emma. Ballonnen, taart, gelach. Ik stond als een vreemde in de deuropening. Emma knipperde met haar ogen. Oh, je bent thuis. Ik staarde naar de taart. Chocolade, mijn favoriet.
Er stonden 28 kaarsjes op. Ze was 25. Het was mijn verjaardag. Ze gaven een feestje voor haar op mijn verjaardag in mijn huis, waarvoor ik betaalde. Ik schreeuwde niet, zei geen woord. Ik draaide me om, ging naar mijn kamer, deed de deur dicht en opende mijn laptop. Drie maanden later kocht ik een huis met twee slaapkamers.
Buiten de markt, rustige buurt, geen VvE. Ik heb volledig betaald. Het ging niet alleen om het huis. Het ging erom de controle terug te krijgen. Ik had meedogenloos gespaard, op mijn werk gekookt en freelance opdrachten na werktijd aangenomen. Elke rustige avond in mijn kamer werd een bouwsteen. Elke oneerlijke dollar die ze me afpakten, heb ik omgezet in stenen en cement. ‘s Nachts pakte ik het stiekem in, doos voor doos, stilletjes in mijn kofferbak.
Op de verhuisdag heb ik het ze niet verteld. Ik heb gewoon een ploeg ingehuurd en ze het laten ontdekken door het geluid van voetstappen op de trap. Moeders stem galmde door de gang. Wat is dit? Waar ga je naartoe? Ik werd doodstil. Thuis. Haar wenkbrauwen fronsten. Dit is jouw huis. Ik glimlachte koud en perfect. Nee, dit was een huurhuis. Toen begon het geschreeuw. Je bent ondankbaar.
We hebben je alles gegeven. We hebben ons voor je opgeofferd. Ik zei niets. Emma stormde haar kamer uit, telefoon in haar hand. Wacht, heb je een huis gekocht? Ze lachte alsof het een grap was, alsof het concept niet klopte. Je hebt niet eens een vriend, zei ze. En toen besefte ik iets. Ze hadden nooit gedacht dat ik zou vertrekken, omdat ze me nooit als capabel zagen.
