De manager draaide zich naar me om en vroeg of ik wilde blijven of dat ik liever had dat ze een andere plek voor me zochten tot ik 18 werd. Ik antwoordde: « Ik ben liever ergens anders. » Mijn moeder verloor haar geduld. Ze stond op en begon heen en weer te lopen, schreeuwend dat ik haar in verlegenheid had gebracht, haar reputatie had geruïneerd, haar leven, alles. Ze noemde me ondankbaar, egoïstisch en dramatisch, allemaal in het bijzijn van de beveiliging.
De agent stapte tussen ons in en beval haar te gaan zitten, want hij had het recht om geweld te gebruiken. Mijn vader trok aan haar arm en fluisterde dat ze moest stoppen, maar ze draaide zich om en sloeg hem, terwijl ze zei dat hij niets had gedaan om te helpen. Chaos. Toen begon mijn zus te huilen, niet om mij, maar om zichzelf.
Ze flapte eruit dat ze het zat was om zichzelf met mij te vergelijken, dat ze het haatte om een mislukkeling te zijn en dat ze er nooit om had gevraagd om hieraan deel te nemen. Mijn moeder probeerde haar te troosten en zei dat we als gezin bij elkaar moesten blijven, maar mijn zus wuifde haar weg en riep dat samenblijven ons hier had gebracht.
Dat was de eerste keer dat mijn zus hierover sprak, en ik denk dat ze het slechtst mogelijke moment voor mijn ouders had uitgekozen, want ze deed het in het bijzijn van die mensen. De sociale dienst bracht me terug naar het weeshuis. Nadat we vertrokken, was het huis in rep en roer. Ik weet dit omdat mijn zus het me vertelde.
Mijn moeder keerde zich tegen mijn vader en schreeuwde tegen hem dat hij niet voor haar opkwam. Ze keerde zich ook tegen mijn zus, die de familie verraadde en dat niet van haar verwachtte. Ondertussen begon de sociale kring van mijn ouders steeds kleiner te worden. De beste vriendin van mijn moeder zei dat ze niet langer haar vriendin kon zijn.
Mijn vader en zijn klasgenoten werden belachelijk gemaakt door de kinderbescherming, en hij kwam nog bozer thuis dan normaal. Mijn zus zegt dat ze helemaal gek worden, zelfs gewelddadig, maar dat doen ze haar in ieder geval niet aan. De kinderbescherming behandelt zijn zaak, dus nu kunnen ze hem niets meer doen.
Maar ze bonkten op de deuren en muren en maakten luide ruzie. Ik zei hem dat hij alles moest opnemen wat hij kon, op video of audio, en dat hij, als hij bang werd, 112 of mij kon bellen. Update 3: Ik had nooit gedacht dat ik zo veel over die nacht op de parkeerplaats zou schrijven, maar het is me toch gelukt.
Maar het stof is neergedaald en ik moet vooruitkijken, niet terugkijken. Twee weken na mijn laatste bericht kwamen medewerkers van de kinderbescherming met belangrijke documenten naar het huis van mijn ouders. De maatschappelijk werker legde uit dat ze, na alles gecontroleerd te hebben, tot de conclusie waren gekomen dat het huis geen veilige of stabiele omgeving was.
De papieren waren voor tijdelijke opvang. Ik zou tot mijn 18e bij een pleeggezin wonen, tenzij ik liever bij een vriend(in) introk. Dit maakte mijn verhuizing permanent, niet slechts tijdelijk. Ik denk dat mijn ouders de hele tijd dachten dat de Sociale Dienst blufte.
Ze dachten dat ze hem zouden uitschelden, een rapport zouden schrijven en me dan weg zouden sturen. Toen ze beseften dat het waar was, dat ik legaal het huis verliet, brak de hel los. Mijn moeder hield vol dat ze dat niet konden doen, dat het ontvoering was, dat ik het gebruikte om hen kwaad te doen. Mijn vader stond op alsof hij wilde protesteren, maar de agent herinnerde hem eraan dat de rechtbank het al had goedgekeurd en dat tijdverspilling hen niet zou helpen.
Als hij zich had verzet, was hij gearresteerd, wat zijn toch al uitzichtloze zaak alleen maar verder had aangewakkerd. Dus mijn moeder schreeuwde, en mijn vader leunde, zoals gewoonlijk, achterover. Ik vind het eigenlijk wel fijn om bij dit pleeggezin te wonen. Het is een ouder echtpaar dat een paar steden verderop woont, maar ze zijn zo aardig en goed voor me. Ze zijn meer geïnteresseerd in mijn spullen dan in mijn ouders. Hun huis ruikt naar kaneel.
Ze hebben twee luie honden en een schaal koekjes op het aanrecht, die naar kaneel ruiken. Niet bepaald goed voor mijn maag. Ik wil niet met een bierbuik naar de universiteit voordat ik het geprobeerd heb, maar ik voel me in ieder geval tevredener en geliefder dan bij mijn ouders.
Mensen zoals mijn bijlesbaas hebben me op alle mogelijke manieren geholpen. Ze hebben me hier en daar extra ondersteuning gegeven, dus deze nieuwe verandering heeft mijn aanmeldingen niet zoveel beïnvloed. Ik denk niet dat ik daar ooit dankbaar voor zal zijn. De lokale krant publiceerde een nieuw artikel, en voor de duidelijkheid: vraag me alsjeblieft niet meer om de link, want ik wil niet dat mensen weten wie ik echt ben.
Deze keer was het niet alleen mijn essay; het was een verslag over ouderlijke verwaarlozing, met foto’s van mijn ouders die er niet zo goed uitzagen. Ze zijn het gesprek van de dag. Mijn vader begon vaker dan normaal te verzuimen en ziek te worden. Mijn moeder komt nauwelijks de deur uit, behalve voor de noodzakelijke dingen.
Mijn zus bleef me er maar over vertellen. Ik denk dat dat haar manier was om met me te praten. Mijn zus begon zelfs meer nachten bij vrienden door te brengen dan bij haarzelf. Ik hoorde van anderen dat de Kinderbescherming hun dossiers permanent had gemarkeerd. Ze zullen ze jarenlang in de gaten houden, vooral omdat mijn zus nog minderjarig is.
Mijn moeder geeft me de schuld dat ik de overheid in ons leven heb betrokken. Ik geef haar de schuld dat ze me op de parkeerplaats heeft laten staan. Ik vind het een terechte deal. Vreemd genoeg begonnen mijn zus en ik na mijn vertrek meer met elkaar te praten. Sindsdien appen we en ze gaf toe dat ze de druk waaronder ze stond haatte. We zijn niet opeens beste vriendinnen, maar voor het eerst voel ik me bondgenoten, geen rivalen.
De laatste keer dat ik mijn moeder zag, was ik bruut. Ze kwam naar een gesprek met de sociale dienst en probeerde haar standpunt te verdedigen. Ze zei dat ik het helemaal verkeerd had begrepen, dat ik een manipulatieve verteller was en dat niets van wat ik zei waar was. Ik was gewoon een verwend nest dat loog om zichzelf in een beter daglicht te stellen. Nou, als ik een verwend nest ben, wie is er dan schuldig? Er is niets van terechtgekomen.
Het onderzoek van mijn zus loopt nog steeds, maar het is niets concreets, zoals me achterlaten in een afgelegen gebied om haar eruit te krijgen. Ik heb een paar toelatingen gekregen en ik begin al te beslissen waar ik volgend jaar naartoe ga. Ik heb gedeeltelijke beurzen, dus ik zal studieleningen moeten afsluiten en werken om ze af te betalen, maar geloof me, het is voor mij een soort vakantie vergeleken met bij mijn ouders wonen.
Update 4. Na een tijdje ben ik teruggekeerd, nadat ik me had gesetteld aan de universiteit die ik uiteindelijk had gekozen. Het was niet mijn eerste keus, maar het leverde me wel de grootste gedeeltelijke beurs van allemaal op, waardoor ik kon studeren zonder schulden te maken. Het is niet slecht, maar het is niet de universiteit die ik had gekozen als geld geen probleem was geweest.
Ik denk dat het voor mijn ouders hetzelfde zou zijn geweest, of hun zoon nu in de steek gelaten was of niet. Ik ben een beetje verdrietig dat ik mijn pleegouders heb verlaten. Ik denk dat ik me in die paar maanden dichter bij hen voelde dan bij mijn ouders in mijn hele leven. Ik denk dat als ik een weerwolf had ontmoet op de dag dat ze me in de steek lieten, ik me meer aan hem gehecht zou hebben gevoeld dan aan mijn eigen ouders.
Hoe dan ook, ik heb nog steeds contact met mijn gastouders. Ik heb beloofd om tijdens de vakantie terug te komen en misschien een weekend bij hen langs te gaan, zodat ik kan uitvogelen wat ik hier doe. Voorlopig is alles nieuw en ben ik aan het wennen aan dit nieuwe leven. Werk, lessen, studeren – ik leer al doende.
Mijn ouders proberen ook te leren hoe ze alleenstaande ouders moeten zijn. Ze beschouwen zichzelf nog steeds als ouders, maar ze waren er vreselijk in, zelfs toen ze nog kinderen thuis hadden. Mijn zus is uit hun zorg gehaald en woont op mijn aanraden bij mijn pleegouders totdat ik een manier vind om haar mee te nemen. Ze kan niet bij mij op kamers wonen en het appartement is wat prijzig, maar ik vind wel een manier om het te regelen.
Wat er precies met mijn ouders is gebeurd, waardoor de sociale dienst mijn zusje heeft weggehaald, is zoals verwacht. Mijn ouders wilden dat ze een essay schreef over wat voor geweldige ouders ze waren, vergelijkbaar met de mijne. Ik wil niet de indruk wekken dat alleen mijn essays goed zijn, maar als je je goed herinnert, ben ik een nerd en mijn zus niet.
Bovendien weigerde ze het te schrijven. Ze wilden dat ik vertelde over de goede dingen die ze in de loop der jaren hadden gedaan. Ze wilden dat ik loog omdat ze beter voor haar waren dan voor mij, maar niet veel. Ik weet niet wat ze wilden dat ik schreef, zoiets als « Ze hebben haar onder het puin van een ingestort gebouw vandaan gehaald » en « Klein Katje » of zoiets.
Ze hadden een sterke zaak nodig voor een grondige facelift als ze hun imago echt wilden verbeteren. Ze weigerde en bleef weigeren totdat ze haar vertelden: « Doe het of je komt erachter. » Ze gaf de voorkeur aan de « je komt erachter »-aanpak, wat inhield dat ze haar drie dagen opsloot in een kamer en haar niet eens naar het toilet mocht. Tegen die tijd was het politieonderzoek al gestaakt, omdat ze in feite niets hadden gevonden dat het onderzoek rechtvaardigde.
Maar mijn zus besloot die drie dagen niet te wachten en ging er na ongeveer zes uur vandoor. Ze wilde me niet bellen terwijl ze huisarrest had, omdat ze me niet ongerust wilde maken, wat stom is. In die situatie had ze moeten bellen. Ze had het kantoor kunnen bellen, waar dan ook. Ter vergelijking: mijn zus heeft een kamer op de begane grond, net als ik.
Mijn ouders slapen in de kamer beneden. Rond 22.00 uur probeerde mijn zus via het dak naar beneden te klimmen, dat uitkeek op haar raam. In het donker raakte ze haar evenwicht kwijt, rolde om en viel voor het huis. Mijn ouders merkten het niet eens, want hun kamer ligt aan de achterkant. Maar een buurman zag wat er gebeurde en hielp haar.
Ze belde ook 112, en nadat ze haar had behandeld en naar het ziekenhuis was gebracht, bevestigde ze dat ze, afgezien van een paar schrammen en de schok van de val, in orde was. Ze waarschuwde echter wel de kinderbescherming, waar mijn ouders al een behoorlijk uitgebreid medisch dossier hadden. De afloop weet je al.
Mijn zus is in een pleeggezin geplaatst en ik probeer haar mee te nemen. Ze gaat nog steeds naar dezelfde school, want net als ik wordt ze ‘s ochtends gebracht en ‘s middags opgehaald. Dat zijn de voordelen van ouder zijn, met vrije tijd en een groot hart. Als ze bij mij komt wonen, moeten we van school veranderen, maar dat stoort haar niet.
Mijn ouders staan terecht omdat het opsluiten van een tiener zonder toegang tot een toilet, of misschien zelfs eten, blijkbaar veel erger is dan mij achterlaten bij weerwolven. Tuurlijk, die weerwolven zijn misschien wel cool en nodigen je misschien uit om te basketballen op hun geïmproviseerde veldje midden in het bos, maar het is nog steeds fout.
Toch ben ik van plan terug te keren naar de stad om te getuigen wanneer de zaak voor de rechter komt, aangezien ze dan in overweging zullen worden genomen. Ik was niet van plan om hier veel over te schrijven, maar ik moest toch veel delen, waaronder het weerwolfgedeelte. Update vijf. Omdat dit vaak in reacties en privéberichten wordt gevraagd, beantwoord ik deze vraag eerst.
Nee, mijn zus woont niet bij mij. Niet omdat ik dat niet wilde, maar omdat ik probeerde een eigen plek te krijgen en haar mee wilde nemen, maar ze vond het fijner om bij onze pleegouders te wonen. Uiteindelijk raakte ze aan hen gehecht, wat me niet verbaast, en het zou heel moeilijk zijn geweest om haar vrienden en alle anderen achter te laten.
Ze stemden toe en stonden er zelfs op dat mijn zus bij hen introk. Het was een extra excuus om hen en mijn zus te bezoeken. Mijn ouders werden geconfronteerd met de gevolgen van de aanklachten tegen hen. Ze kregen een boete van ongeveer $ 2.000 voor kindermishandeling en moesten ouderschapscursussen volgen. Toch had mijn zus het recht om te kiezen of ze terug wilde keren en bij hen wilde wonen.
Nadat hij het gedaan had, weet je wat hij zei. Nou ja, je weet niet wat hij zei, maar hij nam zijn besluit. Hij zei dat hij niet meer terug zou gaan, zelfs niet als ze hem betaalden. Weet je, kaneelkoekjes hebben zo’n charme, en je wilt ze niet meer verlaten. We weten dat onze ouders verhuisden omdat het ouderlijk huis waar we met z’n allen woonden een tijdje te koop stond, en toen namen anderen het over.
Niemand weet waar mijn ouders heen zijn gegaan, want ze hebben praktisch alles ‘s nachts ingepakt en zijn vertrokken. Mijn moeder heeft daar geen probleem mee. Ze hadden een andere bron in een andere stad kunnen vinden, maar mijn vader had toegang tot een andere bron in onze stad. Ik zal niet zeggen wat het was, want het had makkelijk ter sprake kunnen komen, welke stad het was, maar aangezien we het moeilijk hebben, is dat waar hij nu mee bezig is.
Als ik eerlijk ben, is nieuwsgierigheid niet genoeg om ze te bereiken. Tenzij je als lid geselecteerd kunt worden als dier om naartoe gestuurd te worden en het veel aandacht in het nieuws krijgt, zal dit waarschijnlijk mijn laatste update zijn. M.
