Uiteindelijk wilden ze niet dat ik verder praatte met de medewerker, maar ik antwoordde dat ik eigenlijk niet echt aan het praten was, maar gewoon aan het schrijven, en wees naar mijn hoofd om te laten zien dat ik erover had nagedacht. De volgende dag vroeg mijn lerares Engels me om iets te zeggen. Ze had het krantenartikel gelezen en zei dat ze trots op me was.
Toen vertelde ze me dat ze mijn essay naar een vriendin had gestuurd die als toelatingsadviseur aan een lokale universiteit werkt. Ze leek onder de indruk. Ze dacht dat ik misschien meer interesse zou wekken dan degenen bij wie ik me al had aangemeld. Daar had ik nog niet aan gedacht, maar het zou geen kwaad kunnen om meer opties te hebben voor het geval anderen me zouden afwijzen.
Later, in de kantine, kwamen een paar klasgenoten met wie ik nauwelijks had gesproken naar me toe en zeiden dat ze de tekst ook hadden gelezen. Een van hen zei dat het hem raakte omdat zijn ouders op de mijne leken. Ondertussen raakten mijn ouders nog meer in paniek. Mijn moeder begon te klagen over het geroddel van de buren.
Mijn vader klaagde dat mijn collega’s me voor de gek hielden. Op een avond zette mijn moeder me in het nauw en eiste dat ik een essay zou schrijven. Ze legde uit dat alles gedramatiseerd was. Ik moest het inleveren als een creatieve schrijfopdracht. Ik zei nee. Ze knipte met haar vingers en zei dat ik het moest doen, omdat ze mijn moeder was en ik naar haar moest luisteren.
Ik vroeg of de medewerker dat ook moest horen, want zo ja, dan moest ik meteen bellen. Dat maakte een einde aan de dreigementen van mijn moeder. Mijn vader pakte het wat milder aan, ging met me zitten en zei dat hij wist dat ik het niet zo ver wilde laten komen, maar dat als de Kinderbescherming het onderzoek zou voortzetten, het ons allemaal zou kunnen ruïneren.
Hij stelde voor dat ik gewoon mijn mond hield en de beer met rust liet. Ik antwoordde dat dit me allemaal niets kon schelen en dat hij daarom niet namens iedereen hoefde te spreken. Mijn baas bij het bijlescentrum nam me tijdens mijn dienst even apart. Ze zei dat ze het artikel ook had gelezen. Blijkbaar ging het rond.
Hij zei dat als ik ooit een slaapplek nodig had, ik zijn logeerkamer kon gebruiken. Hij bood ook aan om me een lovende aanbevelingsbrief te schrijven. Mijn moeder probeerde me te straffen, maar ik negeerde haar. Ik ben 17, meld me aan voor een universiteit en zoek een baan. Ze kan me niet straffen alsof ik 10 ben. Mijn vader verviel in stilzwijgen en koesterde zijn trots met een biertje in zijn leunstoel.
Gisteren belde de jeugdzorg me persoonlijk. Ze wilden even kijken hoe het met me ging en beloofden me snel weer te bezoeken. Toen ik het mijn ouders vertelde, trok mijn moeder een grimas alsof ze op iets zuurs had gebeten, misschien op haar lip. Ik snap nog steeds niet waarom niemand in dit gezin karakter ontwikkelt, behalve ik.
Het is zelfs een vergelijkbare oefening als die ze bij mij probeerden. Ik snap niet waarom mijn ouders het niet waarderen. Het is misschien geen bos, maar de diensten zien er net zo eng uit, zo niet nog enger. Update twee. Deze keer kwam de Kinderbescherming terug met twee medewerkers in plaats van één. Dubbel karma, denk ik. Ze hebben ons weer uit elkaar gehaald.
Ik zat in de eetkamer, mijn ouders in de woonkamer. De nieuwe medewerker, dit keer een man, stelde nog meer indringende vragen. Hoe ziet een typische dag bij jou thuis eruit? Wie zorgt ervoor dat je eet? Heb je het gevoel dat je met je ouders kunt praten als er iets mis is? Ik vertelde hem de waarheid. Ik zal je niet alles vertellen waar we het over hadden, maar je kunt je voorstellen hoe mijn leven met mijn ouders eruit had gezien als ze hadden gedaan wat ze deden.
Toen stelden ze me de belangrijkste vraag: « Wil je hier blijven? » Ik antwoordde dat ik stabiliteit wilde tot ik naar de universiteit ging, ongeacht of ik uit dit of een ander huis kwam. Ik heb niet expliciet gezegd dat ik wilde verhuizen, omdat ik er toch bijna was, maar ik wist ook niet zeker of pleegzorg op dat moment de beste optie was.
Terwijl mijn ouders in de andere kamer deden alsof ze zorgzame ouders waren, hoorde ik dingen als: « Mijn opa is binnenkort jarig, we moeten iets groots voorbereiden, want het is zijn laatste verjaardag thuis, enzovoort, gewoon om als zorgzame ouders over te komen. »
Op een gegeven moment zei mijn moeder heel hard, alsof ze met een collega op de bouwplaats sprak, dat ze mijn creatieve schrijfsels leuk vond, waarop de medewerker halverwege stopte met schrijven. Nadat de maatschappelijk werkers vertrokken waren, kondigden mijn ouders een familiebijeenkomst aan.
Er was geen verjaardagsfeestje en ze vonden mijn berichtjes niet leuk. Ze probeerden me tot inkeer te brengen, zeg maar. Ze lieten me zitten en begonnen de schade te beperken. Mam zei dat ze ergens over had nagedacht en dat ze de reactie op haar daden misschien verkeerd hadden ingeschat. Pap voegde eraan toe dat mensen buiten de familie onze dynamiek niet begrepen en alles wilden verdraaien.
Ik zat daar met mijn armen over elkaar te luisteren. Mijn moeder smeekte me om de Kinderbescherming te bellen en te zeggen dat ik wist dat ze van me hielden en dat ik nooit aan hen had getwijfeld. Mijn vader besloot met de klassieker: « We doen allemaal gewoon ons best. » Ik vroeg of ik nu of later moest bellen en moest vertellen dat mijn ouders me chanteerden.
Daarmee was de bijeenkomst afgelopen. Om je een idee te geven van de reikwijdte van mijn essay: Omdat het een klein stadje is, vroeg zelfs de kassier in de supermarkt hoe het met me ging. Ouders van kinderen van mijn school glimlachten me meelevend toe toen ze hun kinderen naar school brachten of ophaalden. Het was surrealistisch. Voor mij was het best prettig, maar voor mijn ouders vernederend.
Ze begonnen buren, sociale evenementen en zelfs de kerk te vermijden, omdat mensen staarden. Op een avond stormde mijn moeder mijn kamer binnen en beschuldigde me ervan haar sociale leven te ruïneren. Ze zei dat haar vriendinnen niet met haar om wilden gaan omdat ik haar afschilderde als een slechte moeder. Mijn zus verbrak uiteindelijk haar stilzwijgen.
Op een avond confronteerde ze me in de gang en zei dat ze er niet om had gevraagd. Ze vond het niet leuk dat ik het opstel had geschreven, en iedereen vond haar nu een verwend kind. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Ze was het verwende kind van mijn ouders, in de slechtste zin van het woord. Dit is geen groot verjaardagsfeestje of zo. Dit is letterlijk een tweede kind achterlaten om geld te sparen voor een vakantiehuis.
Blijkbaar beseften mijn ouders dat het $50 per nacht meer zou kosten om twee kinderen mee te nemen in plaats van slechts één. Dus stuurden ze me daarheen om mijn terugkeer te regelen. Mijn begeleider belde me na schooltijd voor een gesprek en zei dat ze me in contact kon brengen met een hulporganisatie als de situatie thuis zou verslechteren.
Afgelopen weekend kwamen de maatschappelijk werkers weer langs, maar dit keer midden in een ruzie tussen mijn ouders. Ze kwamen binnen terwijl mijn moeder iets riep. Ik wilde niet wachten tot ze klaar waren voordat ik de deur opendeed. Dat zou me het woord ‘verrassing’ in de context van onaangekondigde onderzoeken hebben ontnomen.
Mijn vader zei dat ze moest kalmeren toen hij haar zag. Er brak chaos uit. De medewerker keek niet eens op toen ze me vroeg mijn tas in te pakken en die avond met haar mee te gaan. Het was maar een tijdelijke plek om iedereen wat ruimte te geven. Ik pakte mijn rugzak en vertrok. Ik overnachtte bij een gastgezin twee steden verderop.
Gelukkig waren ze aardig, normaal en kalm. Ik zat aan hun tafel spaghetti te eten en besefte dat ik wilde dat het thuis ook zo zou voelen. De volgende dag belden mijn ouders me op. Ze beschuldigden me ervan me als slachtoffer te gedragen om sympathie te winnen. Mijn moeder was boos op de kinderbescherming omdat ze geen recht hadden me in huis te nemen, en mijn vader mompelde iets over machtsmisbruik door de staat, omdat die, zo zei hij, graag kinderen steelt.
Ik had opnieuw een gesprek met de ouders en de kinderbescherming. Dit keer waren er twee medewerkers aanwezig: de casecoördinator en een agent in uniform. Het doel van het gesprek was om iedereen bij elkaar te brengen en de situatie uit te leggen. We zaten allemaal in één ruimte. De casecoördinator begon met uit te leggen wat hij tot nu toe had gezien.
Verwaarlozing, emotioneel misbruik, een onstabiele omgeving. Ze verklaarde openlijk dat overnachten op een parkeerplaats onacceptabel was. Een kind zo achterlaten leert geen veerkracht; het is verwaarlozing. Mijn moeder protesteerde luidkeels dat het allemaal overdreven was. Ze noemde mijn essay een creatieve overdrijving. De agent onderbrak haar snel en zei dat het geen overdrijving was, omdat ze mijn eigen verklaring hadden, de bonnetjes van mijn buskaartje en de bevestiging van de mensen die me daar hadden gezien toen ze me afzetten.
Mijn vader probeerde de gemoederen vervolgens te bedaren door te praten over culturele misverstanden en verschillen in opvoeding. De manager boog zich voorover en zei: « Ik heb te veel verwaarlozende ouders gehoord om met zo’n verhaal bij mij te komen. Als mijn vader een tekenfilmfiguur was, zou hij stikken als een ballon. »
