« Je kunt niet kiezen met welke delen van iemand je trouwt, » zei ik zachtjes. « Maar ik denk dat je dat snel zult leren. »
Toen het tijd was voor de toost, stond ik daar met geheven glas.
« Aan Wendy, » zei ik,
« De dochter die ik nooit heb gehad. Moge ze weten dat families niet bewerkt zijn als fotoalbums. Ze komen met geschiedenis, met liefde, en met kinderen die hun moeder missen en gewoon ergens bij willen horen. En moge ze ooit weten dat trouwen met een man betekent dat je met zijn hele leven trouwt, niet alleen met de assistent-delen. »
Er viel een stilte en een verbaasde stilte.
Alleen ter illustratie
Wendy knipperde langzaam en hield haar champagneglas vast.
Alex trok aan haar jurk. « Tante Wendy, je ziet er zo mooi uit, » zei hij zachtjes. « Ik ben zo blij dat je nu mijn nieuwe mama wordt. »
Ze gaf geen antwoord, maar mompelde alleen maar stijfjes en aaide hem over zijn kop alsof hij een hond was.
Hij omhelsde haar been en gaf haar de bloemen.
Ze pakte ze met twee vingers vast alsof het natte was was.
Ik zag alles, en de camera ook.
Weken later verbond ik het fotoalbum met zilverpapier en bracht het naar Matthew. Er kwam geen briefje bij, alleen een zacht teken.
Hij maakte het niet in één keer af.
Maar toen hij de laatste pagina had dichtgeslagen, was zijn gezicht bleek.
« Ze haat hem, » mompelde hij. « Ze haat mijn zoon. »
