Mijn moeder, die net was overleden, liet haar hele vermogen van 5 miljoen dollar na aan mijn hebzuchtige broer en tantes. Ik kreeg alleen een envelop. Ik heb voor haar gezorgd tijdens elke slapeloze nacht en doktersafspraak, en zij kwamen alleen langs als ze geld nodig hadden.
Zittend in het advocatenkantoor voelde ik me onzichtbaar terwijl hij het testament voorlas. Mijn familieleden glimlachten breeduit en fantaseerden al over hoe ze hun erfdeel zouden verdelen.
Toen gaf de advocaat me een kleine envelop en zei zachtjes: “Je moeder hield meer van je dan van wie dan ook.” Er zat alleen een adres en een sleutel in.
Gedreven door een mengeling van nieuwsgierigheid en verdriet, bevond ik me diezelfde dag nog op het aangegeven adres. Ik kwam aan bij een rustig huisje, verscholen aan de rand van een heuvel, omgeven door wilde bloemen. Toen ik de deur opendeed, vulde de vertrouwde geur van lavendel – de favoriete geur van mijn moeder – de ruimte.
Op tafel lag een handgeschreven brief. Daarin bekende ze dat, hoewel velen geïnteresseerd waren in haar rijkdom, ik altijd veel om haar had gegeven. Ze onthulde dat dit huisje haar ware schat was, een plek waar ze rust had gevonden en hoopte dat ik er een nieuw begin zou vinden. Aan het einde van de brief schreef ze: “Kijk eens in de tuin.”
Ik volgde haar advies op en ging naar buiten. Onder een oude eik vond ik een kleine houten kist met een bankje, die eruit zagen alsof ze zorgvuldig gerestaureerd waren.
