Victor pracował na hali magazynowej, spłacając długi z wypłaty na wypłatę. Mieszkał z Margaret w małym mieszkaniu. Słyszałem, że ciągle się kłócili, obwiniając się nawzajem o upadek swojego imperium.
Nalałam sobie dwie filiżanki herbaty, gdy zadzwonił dzwonek do drzwi.
Weszli Arthur i Lydia. Mama wyglądała na szczęśliwą i lżejszą. Usiadła na mojej aksamitnej sofie, a my jedliśmy szarlotkę, śmiejąc się z byle czego. Nie było udawania, nie było strachu przed osądem.
Później tej nocy, gdy deszcz bił w szyby, spojrzałem na ulicę. Stała tam jakaś postać, skulona pod markizą, patrząc w górę na moje światła. To był Victor. Wyglądał na starszego, załamanego.
Zobaczył mnie w oknie, zrobił krok do przodu i podniósł rękę.
Nie czułam gniewu. Nie czułam miłości. Czułam obojętność, jaką odczuwa się wobec obcej osoby w tłumie.
Zasłoniłem żaluzje, odwróciłem się do ciepłego, jasnego domu i nalałem sobie kolejną filiżankę herbaty. Pies spał na dywanie, a mama nuciła w kuchni.
W końcu wszystko było dokładnie na swoim miejscu.
