Het gefluister begon zachtjes. Toen werd het luider. Mensen nodigden Lenora niet meer uit voor feestjes. Mariannes buren staken de straat over om oogcontact te vermijden. De sfeer om hen heen werd grimmig en aanhoudend.
Toen zag Mariannes echtgenoot Tyler, die haar al verdacht van een talent voor liegen en manipuleren, de rechtszaak als de druppel. Hij vroeg de volledige voogdij over de tweeling aan.
Lachende tweeling | Bron: Midjourney
« Ik had het over emotionele instabiliteit, Rhys, » vertelde hij me op een dag toen we elkaar tegenkwamen in de supermarkt. « Ik heb gewonnen. Ik weet dat ze je zus is, maar ze is niet zo dol op die kinderen. De afgelopen weken waren moeilijk, maar we hebben alle drie een routine ontwikkeld. »
« Tyler, je mag de kinderen gerust meenemen, » zei ik. « We kunnen een barbecue in de achtertuin houden. »
“Ik zal het je kwalijk nemen, broer,” zei hij terwijl hij met de kar wegreed.
Aankondigingen
Grillen in de achtertuin | Bron: Midjourney
Mijn zus trok bij Lenora in. Ze waren gewoon twee verbitterde vrouwen in een huis met twee kamers, stikkend onder de last van hun eigen keuzes.
Intussen was ik permanent verhuisd naar het huis van mijn grootvader.
Ik schilderde de veranda in het zachtgroen waar hij het altijd over had. Ik verwijderde het onkruid achterin en plantte lavendel. Ik hing zijn favoriete visfoto bij de voordeur.
Veranda met planten | Bron: Midjourney
De keuken rook nog steeds naar zijn favoriete stoofpot… tijm, herinneringen en een warmte waarvoor hij niets terugverwachtte.
vervolg op de volgende pagina
Op een zondag nam ik Cooper, mijn asielhond, een magere bastaard met een hart dat te groot was voor zijn poten, mee naar de begraafplaats. We zaten bij het graf van mijn grootvader, de ochtendzon raakte de bovenkant van de grafsteen nauwelijks
