Ondanks alles ging ik naar binnen, met mijn rug recht en de USB-stick in mijn zak. Het gewicht ervan drukte als een steen op me en ik aarzelde niet om die te dragen.
Mijn moeder zat twee rijen achterin, met een perfecte houding, onberispelijk haar en de perfecte, uitdagende kleur lippenstift. Ze zag eruit alsof ze op weg was naar een brunch, niet naar een rechtszitting waar ze van plan was haar enige zoon te onterven.
In de rechtszaal | Bron: Midjourney
Marianne zat naast haar, met een verfrommelde zakdoek in haar hand, haar ogen net rood genoeg om overtuigend over te komen. Ze zag eruit alsof ze weer een begrafenis bijwoonde, misschien wel eentje waarbij haar rechten op het spel stonden.
Toen mijn naam werd genoemd, stond ik op. Ik schraapte mijn keel niet. Ik bewoog niet. Ik liep gewoon vooruit, alsof ik me mijn hele leven op dit moment had voorbereid.
« Ik heb bewijs, » zei ik duidelijk en vastberaden.
Een man staat in een rechtszaal | Bron: Midjourney
De rechter knikte en ik gaf de flashdrive aan de griffier, die hem erin stopte. Het scherm achter de rechtbank begon te flikkeren, eerst een beetje korrelig.
En toen verscheen hij.
