Nadat de video was afgelopen, viel er een stilte als sneeuw voor de zon. Dik, dik en benauwd.
De rechter keek de zaal rond en schraapte vervolgens zijn keel.
« Ik zie geen reden om het testament aan te vechten. Deze zaak wordt afgewezen en Ezra’s testament blijft gehandhaafd. »
De rechter oordeelde zonder uitstel, omdat het testament en de video duidelijk en eenduidig waren.
Dat was het.
Maar alles was al veranderd. En toch was karma nog niet voorbij.
Kijk, toen mijn moeder die rechtszaak aanspande, loog ze niet alleen… ze moest haar affaire bekennen om het te laten standhouden. Ze beweerde dat ik geen erfrecht had op het huis van opa Ezra.
Haar diepste geheim was openbaar geworden. En mensen praten graag. Al snel begonnen haar vrienden, kerkgangers en zelfs verre neven en nichten te roddelen.
Het gefluister begon langzaam. Toen nam het momentum toe en werd het luider. Mensen nodigden Lenora niet meer uit voor feestjes. Mariannes buren gingen naar de overkant van de straat om oogcontact te vermijden. De lucht om hen heen verzuurde tot iets permanents.
Tyler, Mariannes echtgenoot, die al twijfelde aan haar vermogen om te liegen en te manipuleren, zag de rechtszaak als de druppel. Hij eiste de volledige voogdij over de tweeling.
« Ik noemde emotionele instabiliteit, Rhys, » vertelde hij me ooit, toen we elkaar tegenkwamen in de supermarkt. « Ik heb gewonnen. Ik weet dat ze je zus is, maar ze is… niet toegewijd aan deze kinderen. De afgelopen weken waren moeilijk, maar we hebben alle drie een routine ontwikkeld. »
« Tyler, je mag de kinderen gerust meenemen, » zei ik. « We kunnen een barbecue in de achtertuin houden. »
« Daar zal ik je aan houden, broer, » zei hij terwijl hij zijn karretje wegsleepte.
Mijn zus is bij Lenora ingetrokken. Ze waren gewoon twee verbitterde dames in een huis met twee slaapkamers, verstikt door de last van hun eigen beslissingen.
