Alleen ter illustratie
« Je hebt zo goed voor opa gezorgd, zoon, » voegde ze eraan toe, terwijl ze iets onzichtbaars van haar zijden mouw veegde. « Ik heb gehoord dat hij je het huis heeft nagelaten. « Dat was… genereus. »
« Ja, » zei ik, met een droge mond. « Hij wilde dat ik het kreeg. »
« Nou, » vervolgde ze, haar lippen geperst in diezelfde onoprechte glimlach die ik mijn hele leven al had gezien. « Je moet het aan je zus overdragen. Zo snel mogelijk. »
“Pardon?” Mijn kaak trilde en ik voelde spanning op mijn borst.
« Marianne heeft kleine kinderen. Je bent een jonge vrijgezel. Je koopt er ooit een nieuwe. Ze heeft dit nodig. « Ze heeft de stabiliteit van dat huis nodig.
« Mam, waarom zou ik eigenlijk tegen opa’s laatste wens ingaan? » Ik staarde mijn moeder aan. « Als hij wilde dat Marianne het kreeg, dan had hij het wel aan haar nagelaten. »
De glimlach van mijn moeder verdween. Haar ogen verhardden tot iets kouds en berekenends.
« Omdat, Rhys, » mompelde ze zachtjes, haar stem tegelijk zoet en giftig. « Je hebt eigenlijk geen keus… tenzij je wilt dat de waarheid over onze familie aan het licht komt. »
Dat had mij bang moeten maken.
