Grootvader wist er alles van, van jou. Mijn moeder deinsde terug. Mijn vader deed zijn mond open en sloot hem toen weer, beseffend dat hij geen houvast meer had. De deuren van de rechtszaal hadden net zo goed tralies kunnen zijn. Ze waren er niet zomaar uitgeknipt. Ze zaten gevangen in de vernedering van iedereen die hun ondergang aanschouwde. Ik liep naar buiten zonder om te kijken.
Jarenlang had ik ervan gedroomd om hen te confronteren, te schreeuwen en antwoorden te eisen. Maar op dat moment was de stilte zwaarder dan welke woorden ik ook had kunnen uitspreken. Hun macht over mij verdween zodra de rechter die map sloot. Ze waren mijn bewakers niet meer. Ze waren toeschouwers van mijn vrijheid. En ik, ik was niet langer die verlaten achttienjarige.
Ik was niet het wegwerpkind. Ik was de erfgenaam, de architect van hun ondergang, de levende herinnering aan alles wat ze verloren toen ze hebzucht boven bloed kozen. Toen ik het zonlicht in stapte, herinnerde ik me de laatste woorden van mijn grootvader tegen mij. Als de wolven je komen halen, vecht dan niet rechtstreeks tegen ze. Bouw hoger gelegen grond en laat ze verhongeren. Hij had de grond gebouwd.
Ik stond er gewoon op. En terwijl hun controlerijk afbrokkelde, voelde ik geen medelijden. Ik voelde rechtvaardigheid. Want soms is wraak niet luidruchtig.
