« Waarom, dokter? Wat is er gebeurd? » Mijn borstkas bonkte hevig.
En toen kwamen de woorden die mijn wereld in duigen deden vallen…
— Uw man is niet de biologische vader van uw zoon.
« Dat kan toch niet! » schreeuwde ik bijna. « Ik ben altijd trouw geweest. Ik heb nooit iemand anders gehad! »
De dokter haalde diep adem:
— Ja, maar het vreemdste is: jij bent ook niet zijn biologische moeder.
Alles werd wazig voor mijn ogen. Ik kon het niet bevatten.
« Wat bedoel je? Hoe is dat mogelijk? »
« Dat is wat we moeten vaststellen, » legde hij uit. « We zullen de tests herhalen om eventuele fouten uit te sluiten. Daarna zullen we de ziekenhuisgegevens controleren. »
We herhaalden de DNA-test. De resultaten waren hetzelfde. Twee weken lang was ik helemaal van streek. Mijn man bleef stil en keek me wantrouwend aan, en ‘s nachts huilde ik, terwijl ik mijn zoon stevig vasthield.
We startten een onderzoek. We doorzochten oude documenten, op zoek naar artsen en verpleegkundigen die destijds werkten. Velen verdwenen, maar de waarheid kwam stukje bij beetje boven water.
Twee maanden later hoorden we:
er had inderdaad een babyruil plaatsgevonden op onze kraamafdeling. Ons biologische kind was per ongeluk aan een ander gezin gegeven, en wij hadden het kind van iemand anders gekregen.
Het ergste was dat dergelijke incidenten zich meer dan eens in dit ziekenhuis voordeden. Het management verdoezelde de fouten, maar wij ontdekten het bewijs.
Ik wist niet meer hoe ik moest leven. De zoon van wie ik met heel mijn ziel hield, was niet mijn vlees en bloed. Maar hij was nog steeds mijn kind.
Mijn man had tijd nodig om het te accepteren.
En ergens daarbuiten is ons echte kind, misschien ook opgevoed door aliens.
