Ik knipperde met mijn ogen, verbijsterd.
« Waar heb je het over? Michael en ik hebben dit huis samen gekocht. »
Haar uitdrukking verhardde. « Met zijn inkomen had je vóór hem niets. Denk niet dat je kunt houden wat van ons is. »
Voordat ik kon antwoorden, waren Michaels broer en neef al de kamers aan het doorzoeken, elektronica aan het loskoppelen, sieradendoosjes aan het verzamelen en zelfs ingelijste foto’s aan het weghalen. Elk stukje van mijn leven – ons leven – werd weggegooid alsof het niets betekende.
Ik huilde, ik smeekte, ik verhief mijn stem, maar ze negeerden me volledig. De laatste woorden van zijn moeder troffen me als ijs:
« Je hoort niet meer bij deze familie. Je vertrekt vanavond. »
In de regen achtergelaten
Toen het donker werd, stond ik buiten in de regen, met niets meer dan een kleine koffer en een aktetas die ik op het laatste moment had gepakt. Ik keek toe hoe ze de deur van mijn eigen huis sloten en me uit het leven gooiden dat Michael en ik hadden opgebouwd.
De volgende nachten bracht ik door in het appartement van mijn vriendin Lena, nauwelijks slapend. Verdriet maakte plaats voor angst, en angst voor woede. Uiteindelijk belde Lena haar oom – een advocaat.
« Dit kun je niet laten gebeuren, » zei hij vastberaden.
Een verborgen document
Toen ik advocaat Miles Whitaker ontmoette, bekeek hij zorgvuldig de documenten die ik had bewaard. Na een paar minuten keek hij me aan.
« Mevrouw Turner, » zei hij zachtjes, « uw man heeft iets voor u achtergelaten. Iets waarvan zijn familie niet verwachtte dat iemand het zou vinden. »
Ik hield mijn adem in. « Wat bedoelt u? »
Hij schoof een document over de tafel: het officiële testament. Michaels authentieke handtekening was duidelijk, geverifieerd en definitief. En daar, in onmiskenbare hoofdletters, stonden de woorden die mijn handen deden trillen:
« Alle bezittingen, eigendommen en rekeningen zullen exclusief worden overgedragen aan mijn vrouw, Emily Turner. »
Zes maanden voor zijn overlijden actualiseerde Michael zijn testament, maar zijn familie verborg het en verving het door een valse versie.
Zijn wensen verdedigen
Miles leunde achterover met kalme, onwrikbare zelfverzekerdheid.
« Ze hebben de juridische documenten gewijzigd, Emily. We gaan onmiddellijk de rechtszaak aanspannen. »
Ik wilde geen wraak. Ik wilde alleen dat Michaels wensen gerespecteerd werden. Maar Miles was onverbiddelijk. Binnen een paar dagen werden de dagvaardingen bezorgd. Michaels moeder belde me woedend op.
« Denk je dat je ons kunt uitdagen, ondankbaar meisje? »
Mijn stem trilde, maar ik hield stand.
« Ik daag je niet uit. Ik bescherm wat Michael van plan was. »
