Twee maanden later was ik het bijna vergeten – totdat ik een telefoontje kreeg van zijn vrouw, dezelfde vrouw voor wie hij me had verlaten. Ze stelde zich beleefd voor (alsof ik niet wist wie ze was) en vroeg of ik hem had gezien. Ik vertelde haar over zijn bezoek en zijn bewering dat ze in het ziekenhuis lag, « op haar sterfbed ».
Ze klonk verbijsterd. « Welk ziekenhuis?! » vroeg ze.
Het bleek dat ze helemaal niet in het ziekenhuis was opgenomen. Ze verbleef bij haar ouders en kondigde vol vreugde haar tweede zwangerschap aan.
Ondertussen was mijn ex zijn verantwoordelijkheden als vader gewoon zat. Hij had een date geregeld met een andere vrouw en vond het een geweldig idee om hun dochter bij mij – zijn ex-vrouw – te dumpen.
Nu vraag ik me steeds af of ik er wel goed aan heb gedaan om haar te vertellen wat er is gebeurd. Ze is zwanger en ik weet dat stress het laatste is wat ze nodig heeft.
Toch kan ik het schuldgevoel niet loslaten dat ik het misschien alleen maar erger heb gemaakt. Misschien had ik mijn mond moeten houden en het moeten loslaten.
Bron: brightside.me
