Ik draaide me om en verstijfde. Mark stond daar, Emily’s hand vasthoudend alsof ze aan elkaar gelijmd waren – maar zijn blik was niet op haar gericht. Hij was gefixeerd op Jacob, die achter me vandaan gluurde, zijn speelgoedauto stevig vastgeklemd.
Ik zal Marks blik nooit vergeten – de manier waarop de kleur uit zijn wangen trok, zijn kaak verstijfde, zijn greep op Emily’s hand verslapte. Hij keek me niet aan als een man die een ex-vrouw ziet. Hij staarde Jacob aan alsof hij een geest zag.
Dat was het moment waarop ik wist dat het verleden nog niet klaar met mij was.
Hij volgde ons, riep mijn naam, zijn stem trilde. Emily’s ogen schoten heen en weer tussen ons, wantrouwen opbloeiend. Ik probeerde door te lopen, niet willend dat Jacob de spanning hoorde, maar Mark versnelde zijn pas en ging voor ons staan.
“Claire,” stamelde hij, “wie… wie is dat?”
Ik keek hem aan. « Hij is mijn zoon. »
Emily lachte kort en ongelovig, maar Mark niet. Zijn ogen bleven op Jacob gericht en trokken langs elk bekend gezicht. Jacobs zandkleurige haar. De kuiltjes die alleen verschenen als hij lachte – net als die van Mark.
“Claire,” fluisterde hij, nauwelijks ademend, “is hij… van mij?”
