Toen James, mijn man, het huis uit rende, wist ik zeker dat er iets mis was. Hij deed dit meerdere keren zonder duidelijke uitleg. Zijn vreemde gedrag deed me vermoeden dat hij ontrouw was, omdat hij me de waarheid niet wilde vertellen. Toen ik eindelijk de waarheid hoorde over wat hij deed, was ik tot in mijn diepste wezen geschokt!
Tien jaar lang dacht ik dat ik alles van hem wist. Maar man, wat had ik het mis! Ik dacht dat ik alleen maar wist dat hij ambitieus en succesvol was. Hij leek altijd zo stoer, zelfs ondoorgrondelijk.
In al die tijd dat we samen waren, heb ik hem nooit zien huilen! Maar ik heb nooit aan zijn liefde voor mij getwijfeld; ik voelde het gewoon in zijn gedrag, ook al zei hij het niet vaak. Tot de laatste paar maanden, toen alles begon te veranderen. Mijn man begon zich anders te gedragen. Hij was zelden thuis, bracht geen tijd door met de kinderen en zodra de telefoon ging, ging hij meteen weg.
Toen ik hem confronteerde met de telefoontjes en het overhaaste vertrek, deed hij een uitspraak die ik niet kon begrijpen. « Het is dringend kantoorwerk, schat. » Ik geloofde hem helemaal niet, vooral niet vanwege het volgende wat ik je ga vertellen.
Wat me aan hem deed twijfelen, was het vreemdste van alles. Mijn man kwam thuis en gooide zijn kleren DIRECT in de wasmachine! Zijn kleren waren gewassen, ook al had hij ze die dag maar een uurtje gedragen!
De foto is slechts ter illustratie. (Pexels)
Daarna bleef James douchen, hoe kort hij ook weg was geweest. Het was verwarrend en, eerlijk gezegd, verontrustend! Hoe hard ik ook probeerde hem ervan te overtuigen me de waarheid te vertellen over wat hij werkelijk deed, James bleef koppig vasthouden aan het excuus van zijn werk.
Ik ben ooit stiekem de wasmachine in geslopen terwijl hij aan het douchen was. Ik deed mijn eigen onderzoek en haalde zijn kleren tevoorschijn om aan zijn parfum te ruiken. In plaats daarvan werd ik overvallen door een stank die ik niet kon beschrijven! Zijn kleren roken VERROT!
Die avond, nadat mijn man weer eens overhaast was vertrokken, besloot ik dat ik het niet meer aankon en dat ik er genoeg van had. Ik moest weten wat er aan de hand was! Ik pakte mijn jas en volgde hem naar onze bestemming.
Mijn hart bonsde toen ik zijn auto door de kronkelende straatjes volgde. Uiteindelijk stopte hij, geparkeerd voor een oud, vervallen gebouw aan de rand van de stad.
Ik vroeg me zelfs af of het wel veilig was om naar binnen te gaan en aarzelde even voordat ik mijn moed bijeenraapte. Maar wat ik daarbinnen zag, maakte me sprakeloos!
Ik zag hem met een groep mensen iets doen wat ik niet kon begrijpen, daar staand met mijn mond open. James, mijn stoïcijnse, ogenschijnlijk onverschillige echtgenoot, was daar in zijn SCHORT! MIJN man deelde eten uit aan een groep daklozen!
