Hij had een briefje achtergelaten waarin stond dat hij een vroege vergadering had en die middag terug zou zijn. Mijn handen trilden toen ik de opname op mijn telefoon stopte en zag dat er meer dan acht uur aan beeldmateriaal was opgenomen. Ik spoelde het eerste uur door en zag mezelf woelen en draaien voordat ik eindelijk helemaal stil werd. Rond middernacht verscheen David in beeld. Wat ik zag, deed mijn bloed stollen.
David kwam niet zomaar naar bed, zoals hij me had verteld. In plaats daarvan stond hij minutenlang boven me, zei mijn naam en schudde zelfs zachtjes aan mijn schouder. Toen ik helemaal niet reageerde, glimlachte hij. Diezelfde koude glimlach die ik later zou zien toen hij zijn geheime doos opende. Toen verliet David de kamer en ik zag mezelf daar nog een uur lang als een lijk liggen voordat hij terugkwam. Deze keer droeg hij mijn tas.
Ik keek vol afschuw toe hoe mijn man op de rand van ons bed zat en alles in mijn tas doorzocht. Hij fotografeerde mijn rijbewijs met zijn telefoon. Hij noteerde gegevens van mijn creditcards. Hij opende zelfs mijn werkbadge en maakte foto’s van beide kanten. Maar dat was nog niet het ergste.
Nadat hij mijn tas had doorzocht, liep David naar mijn laptop op het bureau. Ik keek toe hoe hij hem opende. Op de een of andere manier wist hij mijn wachtwoord en was hij bijna een uur bezig met het doornemen van mijn bestanden. Hij maakte foto’s van documenten van mijn werk, kopieerde informatie uit mijn e-mail en raadpleegde zelfs mijn online bankieren. De hele tijd lag ik daar, volledig bewusteloos en hulpeloos, terwijl mijn man elk aspect van mijn privacy schond.
Rond 3 uur ‘s nachts belde David. Hij sprak zachtjes, maar mijn telefoon had wat van het geluid opgevangen. Ik zette het volume helemaal open en luisterde aandachtig. De planning is nog steeds goed. David zei dat ik binnen twee weken alles zou moeten hebben wat ik nodig heb. Nee, ze vermoedt niets. De medicatie werkt perfect.
Ja, ik begrijp de risico’s, maar deze is anders. Ze heeft toegang tot meer middelen dan de anderen. De anderen? Welke anderen? Davids stem ging verder, maar hij sprak zo zacht dat ik de rest van het gesprek niet kon verstaan. Toen hij ophing, legde hij alles precies terug waar hij het had gevonden, kuste mijn voorhoofd opnieuw en viel naast me in slaap alsof er niets was gebeurd.
Ik zat die ochtend op mijn bed naar mijn telefoonscherm te staren en had het gevoel dat mijn hele wereld was ingestort. De man met wie ik zes jaar getrouwd was geweest, de man van wie ik hield en die ik volledig vertrouwde, had systematisch mijn persoonlijke gegevens verzameld en me tegelijkertijd met een of ander medicijn buiten bewustzijn gehouden.
Maar waarom? Wat was hij van plan met mijn creditcardnummers en werkdocumenten? En wie waren de anderen die hij aan de telefoon had genoemd? Ik overwoog de politie te bellen, maar wat moest ik ze vertellen? Dat mijn man in mijn tas had gekeken, dat hij mijn laptop had gebruikt. Technisch gezien waren we getrouwd. Waren mijn spullen niet ook zijn spullen? Nee. Ik had meer informatie nodig voordat ik naar de autoriteiten kon stappen.
