Natuurlijk, lieverd, je hebt een lange dag gehad, zei David, terwijl hij me van de bank hielp. Ik ben zo weer op. Ik kon me nauwelijks herinneren dat ik naar boven was gelopen. Voor ik het wist, was het ochtend en ging mijn wekker af. Ik voelde me suf en verward, alsof ik wakker werd uit de diepste slaap van mijn leven. « Goedemorgen, schat, » zei David naast me. Hij was al aangekleed voor zijn werk, wat vreemd was, want hij sliep meestal langer dan ik.
« Hoe laat ben je naar bed gegaan? » vroeg ik, terwijl ik in mijn ogen wreef. « O, rond elf uur, » zei hij nonchalant. « Je sliep zo vast, ik wilde je niet wakker maken. » « Er voelde iets niet goed, maar ik kon er de vinger niet op leggen wat. Ik strompelde naar de badkamer en zag dat mijn telefoon op het nachtkastje lag, maar ik had kunnen zweren dat ik hem op de commode had laten opladen en dat mijn laptop, die ik altijd open op mijn bureau liet staan, dicht was. » « David, » riep ik.
« Heb je mijn spullen gisteravond verplaatst? » « Welke spullen? » riep hij terug van beneden. « Mijn telefoon en laptop. Ze liggen niet meer waar ik ze heb neergelegd. » « Je was behoorlijk moe, Sarah. Je bent waarschijnlijk gewoon vergeten waar je ze hebt neergelegd. » Misschien had hij gelijk. Ik was de laatste tijd uitgeput, ik had lange uren gewerkt aan de Morrison-account. Het was logisch dat ik vergeetachtiger was dan normaal. Maar de volgende dagen bleef het gebeuren.
Elke avond dronk ik mijn thee, viel in een onmogelijk diepe slaap en werd wakker met het gevoel dat ik bewusteloos was geweest in plaats van gewoon te slapen. En elke ochtend merkte ik dat er kleine dingen door onze slaapkamer waren verplaatst. Mijn tas lag op een iets andere plek. Mijn werkpapieren waren door elkaar gehusseld.
Eens voelde mijn laptop ‘s ochtends warm aan, ook al wist ik zeker dat ik hem de avond ervoor had uitgezet. Ik denk dat ik gek word, vertelde ik mijn beste vriendin Emma tijdens de lunch de week erna. We zaten op ons vaste plekje in het kleine café vlakbij ons kantoor, en ik zat wat in mijn salade te peuteren terwijl ik probeerde de vreemde gevoelens die ik had te beschrijven.
« Wat bedoel je? » vroeg Emma, haar donkere ogen vol bezorgdheid. Ik blijf maar denken dat iemand mijn spullen doorzoekt terwijl ik slaap, maar dat is toch gek? David en ik zijn met z’n tweeën in huis. Emma fronste. Dat klinkt me niet gek in de oren. Wat voor spullen? Mijn laptop, mijn tas, werkdocumenten, kleine dingetjes.
En ik slaap de laatste tijd zo diep dat ik me niets meer herinner vanaf het moment dat ik naar bed ga tot het moment dat mijn wekker afgaat. Hoe diep? Ik dacht erover na. Alsof David waarschijnlijk vuurwerk in onze slaapkamer zou kunnen afsteken en ik niet meer wakker zou worden. Het is niet normaal, Emma. Ik heb nog nooit zo’n diepe slaper gehad. Emma ging aan haar boterham zitten en keek me ernstig aan. Sarah, wanneer is dit begonnen? Ongeveer drie weken geleden. Rond de tijd dat ik begon met werken aan het Morrison-account.
En je weet zeker dat er verder niets veranderd is? Geen nieuwe medicijnen? Geen veranderingen in je routine? Ik schudde mijn hoofd en stopte toen. Nou ja, David zet elke avond mijn thee, maar dat doet hij al altijd. Het is niet nieuw. Er flitste iets over Emma’s gezicht, maar ze zei niet meteen iets. « Wat? » vroeg ik. « Waarschijnlijk niets, » zei ze voorzichtig.
