Deze keer liet ik een klein beetje mijn tong raken, en daar was het. Die bittere, chemische smaak die absoluut niet thuishoorde in kamillethee. Mijn handen begonnen licht te trillen. Na weken van argwaan had ik eindelijk het bewijs dat er iets grondig mis was. « Ik ga even naar het toilet, » zei David, terwijl hij opstond. « Eet je thee maar op terwijl ik weg ben. » « Oké.
Zodra hij de keuken uit was, rende ik naar de gootsteen en goot de hele beker leeg. Daarna vulde ik hem snel bij met gewoon water en een klein beetje honing, zodat het leek alsof ik gedronken had. Mijn hart bonsde toen ik Davids voetstappen door de gang hoorde komen.
Klaar, zei ik, terwijl ik hem de lege mok liet zien toen hij terugkwam. Braaf meisje, zei hij, en er zat iets in de manier waarop hij het zei, dat me kippenvel bezorgde. Je moet snel naar bed. Je ziet er moe uit. Hij had gelijk. Ik zag er inderdaad moe uit. Maar vanavond zou ik me niet bewusteloos laten slaan door de drug die hij me had gegeven. Vanavond zou ik erachter komen wat mijn man echt aan het doen was terwijl ik sliep.
Ik volgde onze gebruikelijke bedtijdroutine: ik poetste mijn tanden en trok mijn pyjama aan, terwijl David beneden tv keek. Toen ik in bed kroop, zorgde ik ervoor dat de slaapkamerdeur op een kier stond, zodat ik hem door het huis kon horen bewegen. Rond half elf hoorde ik David de televisie uitzetten en naar boven lopen.
Ik deed snel mijn ogen dicht en probeerde diep en regelmatig te ademen, zoals het klonk als ik echt sliep. David stond, wat voelde als een eeuwigheid, in onze deuropening en keek me alleen maar aan. Toen fluisterde hij mijn naam. Sarah. Sarah, ben je wakker? Ik reageerde niet. Ik hield mijn ademhaling rustig en mijn lichaam volledig stil.
Hij zei mijn naam luider. Sarah. Nog steeds niets van me. Eindelijk hoorde ik hem weglopen, maar hij ging niet naar bed. In plaats daarvan gingen zijn voetstappen weer de trap af, en ik hoorde hem rondlopen in zijn kantoor. Het volgende uur lag ik daar te luisteren naar David die aan het bellen was. Ik kon de woorden niet verstaan, maar zijn stem klonk anders, serieuzer, zakelijker dan ik ooit had gehoord.
