En nu zat ik in de regen en probeerde niet te huilen voor mijn baby.
Ik neuriede een oud slaapliedje dat mijn moeder ooit voor me zong, in de hoop dat het trillen in mijn stem Noah niet bang zou maken. Zijn kleine vingers grepen mijn jaskraag vast alsof ze zich vastklampten aan de enige veiligheid die nog over is in de wereld.
Een auto vertraagde toen hij voorbij kwam. Toen reed het verder. Wie zou stoppen voor een doorweekte vrouw en haar baby op een stoep?
Maar toen stopte een andere auto. Een zwarte sedan. Het raam rolde naar beneden en onthulde een vrouw van in de vijftig met vriendelijke ogen.
“Gaat het?”vroeg ze zachtjes.
Ik wilde ja zeggen, maar de waarheid gleed eruit. “Mijn man schopte me eruit. Ik kan nergens heen.”
Ze deed haar deur open. “Kom op. Laten we die baby uit de regen halen.”
Ze heette Diane. En die avond, toen ik haar bescheiden appartement binnenstapte, wist ik het nog niet—maar ze zou alles veranderen.
Diane ‘ s appartement was klein maar warm. Ze gaf me handdoeken, schone kleren, en zelfs hield Noah terwijl ik douchte. Ze snuffelde niet in details, vroeg niet om uitleg. Ze luisterde gewoon toen ik er klaar voor was.
Toen ik met vochtig haar en trillende handen op haar bank zat, zette ze een dampende kop thee voor me. “Liefje,” zei ze zachtjes, ” wat er vanavond ook gebeurd is, het is niet het einde.”
