Ik draaide me om. « Hallo. Je ziet er goed uit, » mompelde hij aarzelend.
« Het gaat goed », antwoordde ik knikkend.
« Ik wilde alleen maar zeggen… dat het me spijt. »
Ik glimlachte. « Dat weet ik. Maar je hoeft het niet te zeggen. Dat is allemaal verleden tijd, en ik kies ervoor om in het heden te leven. » Hij knikte en deed een stap achteruit. Voor het eerst zag ik hem… klein.
Tegenwoordig heb ik het druk. Ik geef gescheiden vrouwen financieel advies, niet als een kille rekenexpert, maar als een vrouw die het allemaal zelf heeft meegemaakt. Tyler schrijft me nog steeds. Hij is druk met de baby, maar zo nu en dan stuurt hij een berichtje: « Norah is vandaag omgedraaid. Haar glimlach is precies zoals die van Clare. » Ik ben blij voor ze. Niet omdat de pijn weg is, maar omdat ze hebben geleerd ermee om te gaan en er samen van te genezen.
Wat mij betreft, ik ben niet op zoek naar nieuwe liefde. Ik leer eerst van mezelf te houden, iets wat ik jarenlang was vergeten. Lange tijd geloofde ik dat het verliezen van iemand van wie je houdt het einde was. Dat is niet waar. Het is gewoon het einde van wat je niet meer diende, zodat je beter kunt beginnen. Mijn verhaal is geen tragedie. Het is een wedergeboorte. Van een bedrogen vrouw heb ik geleerd mezelf op te pakken, te helen en weer van mezelf te houden. Ik kies voor vrede – en een leven dat van mij is.
