“Nou… onafhankelijkheid staat je goed.”
“Ik weet het,” antwoordde ik. “Het was allang nodig.”
Ze had geen antwoord.
Een jaar later ontving ik een bericht van een onbekend nummer.
Het was een trouwfoto.
Oliver hertrouwde, maar dan met iemand jonger dan hij, iemand waar Olivia de goedkeuring van kreeg.
Ik keek even naar de foto… en toen glimlachte ik.
Niet uit woede.
Niet uit pijn.
Maar uit dankbaarheid.
Want als Oliver mij die nacht niet zo had vernederd,
had ik misschien nooit de kracht gevonden om te vertrekken.
Misschien had ik mezelf dan nooit meer herontdekt.
Die avond schonk ik mezelf een glas mousserende cider in – hetzelfde drankje waarmee hij me had geplaagd – en fluisterde tegen de stille, zonnige kamer:
“Omdat ik waardigheid boven goedkeuring verkies.
Want nooit meer zal ik mezelf kleineren.”
