Het verraad was al erg genoeg, maar ik had geen idee hoeveel erger het nog zou worden. Toen ontdekte ik dat ze gingen trouwen en dat Andrea zwanger was! Terwijl ik probeerde te herstellen, bombardeerden ze me met berichten, afwisselend excuses en beledigingen, en beschuldigden ze mij ervan dat hun familie weigerde naar de bruiloft te komen.
Ze stelden zelfs voor dat ik naar hun bruiloft zou gaan om te laten zien dat ik hen had vergeven, wat me nog wreder leek. In een moment van diepe pijn en zelfs wraakzucht accepteerde ik de uitnodiging.
Ik diende een openbare klacht in op hun trouwdag, die gepland was als de prachtige dag die Brad en ik ons hadden voorgesteld! Ik vertelde hen hoeveel leed hun daden hadden veroorzaakt, inclusief het verlies van mijn ongeboren dochter, als gevolg van de stress die hun affaire veroorzaakte.
Erbij zijn en mijn verhaal vertellen, was het moeilijkste wat ik ooit heb gedaan! Maar het moest verteld worden, niet alleen voor mijn eigen bestwil, maar ook als een duidelijke waarschuwing voor de gevolgen van hun gedrag. Nu vraag ik me af of mijn publieke verontwaardiging overdreven was of dat het een redelijke reactie was op het verraad en de pijn die ze me bezorgden. Wat denk jij?
