Het verraad deed me diep pijn. Ik hield van hem, vertrouwde hem alles toe, en hij ruilde zichzelf in voor zijn eigen ondergang, terwijl hij onze ondergang beraamde. Het gif lag voor het oprapen, een manier om te profiteren van onze band. Het was een bittere pil om te slikken, wetende hoe dichtbij succes was.
Tijdens de reis begonnen Eli en ik aan een moeizame reis om ons leven weer op te bouwen. De mediagekte nam eindelijk af en bracht ons in een kalmere, zij het onrustige, realiteit. De aanhoudende sessies, die ingebed zijn in onze routines, helpen ons los te komen van het netwerk en het wantrouwen om ons heen, aangewakkerd door Jareds afstandelijke acties.
Geleidelijk vond ik kracht op de meest onverwachte plekken – in Eli’s virus, de vriendelijkheid van vreemden, de standvastigheid van vrienden zoals mevrouw Leverne. We verhuisden naar een nieuwe stad, een nieuw begin dat troost beloofde. De wilde littekens van onze wandeling zijn het blijvende bewijs van onze overleving.
Jered werd uiteindelijk gepakt en zijn gezicht verscheen op televisieschermen toen hij geboeid werd weggevoerd. Als ik de beelden bekijk, voel ik een gevoel van opluchting. De man die het monster in ons leven was geworden, vormt geen bedreiging meer.
Ervaring na ervaring heeft ons veranderd. Mijn vertrouwen in anderen, hoewel beschadigd, heeft mijn geloof in de goedheid van de mensheid niet verminderd. Eli en ik zijn niet zomaar overlevers; zij zullen naar voren treden, het ondenkbare, en er sterker uitkomen. Hoewel schaduwen uit het verleden soms smeulden, was onze opkomst een nieuwe, onthulde ramp.
