Vrienden, kunstenaars en critici verdrongen zich om me heen. Ik droeg een elegante jurk en hield een glas Rioja vast.
Op de achtergrond zag ik Alberto.
Zijn pak was gekreukt, zijn gezicht was moe. Hij probeerde dichterbij te komen, maar de bewakers hielden hem beleefd tegen.
Ik keek hem recht aan, trok een wenkbrauw op en wees naar het grote bord dat boven de ingang van de galerie hing:
« Dit is mijn fort. En niemand zal het afbreken. »
Voor het eerst in lange tijd voelde ik vrede. Ik was niet langer de vrouw die op een snelweg was achtergelaten, noch de vernederde echtgenote. Ik was Clara Martínez, meesteres van mijn lot.
En ik besefte een simpele waarheid: soms moet je alles verliezen om je vrijheid terug te krijgen.
