Toen de uitslag binnenkwam, was de stilte in de kamer bijna benauwend. Mijn man staarde met grote ogen naar het papier, alsof hij net een geest had gezien. Ik keek hem aan, wachtend tot hij iets zou zeggen. Uiteindelijk fluisterde hij, nauwelijks hoorbaar:
« Dat is onmogelijk… »
Ik liep naar hem toe en nam het papier uit zijn trillende handen. Mijn ogen vielen op de woorden die ons leven zouden veranderen: 0% biologische band tussen hem en onze zoon. Mijn hart sloeg een slag over. Geen woede, geen schuldgevoel… alleen maar complete onbegrip. Ik was er zeker van, absoluut zeker, dat hij de vader was.
