De geur van ontsmettingsmiddel hing zwaar in de lucht terwijl ik naast het ziekenhuisbed van mijn man Lucas zat. Medische apparaten piepten constant en registreerden elke subtiele ademhaling. Ik was moe, maar de bezorgde blik in de ogen van mijn dochter Emily begon me te raken. Toen trok ze, zonder waarschuwing, aan mijn mouw.
“Mam, verstop je,” mompelde ze dringend, terwijl ze me naar de kast duwde.
Ik verstijfde. « Waar heb je het over? »
« Alsjeblieft, mam. Vertrouw me. »
Verward maar ook bezorgd door haar toon, glipte ik naar binnen en liet de deur net op een kier staan zodat ik kon kijken.
Een vrouw in een verpleegstersuniform kwam binnen. Eerst dacht ik dat het personeel was, maar toen ze zich naar voren boog en Lucas zachtjes kuste, voelde ik een ijskoude maag. Toen kwamen de woorden die mijn wereld in duigen deden vallen:
« Ik ben zijn vrouw. »
Emily’s lichaam verstijfde. Mijn geest schreeuwde: « Nee, dit kan niet waar zijn. »
Jarenlang geloofde ik in ons huwelijk. Ik bouwde mijn leven op vertrouwen en toewijding. Toch bleek hier het bewijs van verraad. Lucas had me niet alleen verraden, maar was ook een bigamist.
Ik wilde uitbarsten, schreeuwen, maar de schok drukte me tegen de grond. De vrouw trok zachtjes zijn deken recht, neuriënd in zichzelf alsof ze er alle recht toe had.
Toen ze eindelijk weg was, klom ik met hortend geluid uit de kast. Emily’s gezicht verbleekte. « Mam… wat moeten we doen? »
Voordat ik kon reageren, kwamen agenten in uniform de kamer binnen. Een van hen keek Lucas recht aan.
« Meneer Carter, u bent gearresteerd wegens bigamie. »
De woorden kwamen als een katapult aan. Lucas probeerde rechtop te gaan zitten en mompelde verontschuldigingen, maar de handboeien rinkelden toen ze strakker om zijn polsen werden getrokken. De andere vrouw verscheen weer en schreeuwde: « Het is een vergissing! Hij houdt van me! »
Ik kon het niet verdragen. Mijn huwelijk liep niet alleen op de klippen, het was nooit echt geweest.
