Hij smeekte, smeekte, probeerde het verhaal te verdraaien en zei dat ik het te druk had, te afstandelijk, dat die andere vrouw gewoon een vergissing was. Elk woord verdiepte mijn walging alleen maar.
Ik had hem alles gegeven, zoals mijn loyaliteit, mijn huis, mijn hart. Nu wist ik dat het allemaal onder valse voorwendselen was gestolen.
Toen ik aan de beurt was om te spreken, klonk mijn stem kalm maar scherp. « Je hebt me niet alleen verraden. Je hebt onze dochter verraden. En daarvoor zal ik je nooit vergeven. »
De stukken oppakken
De scheiding verliep snel nadat de aanklachten tegen hem waren blijven hangen. De rechtbanken kozen mijn kant en kenden me alles toe: de voogdij, het huis, financiële steun. Toch voelde de overwinning hol. De nachten waren lang, vol vragen die ik niet kon beantwoorden.
– Hoe had ik de signalen gemist? Hoe vaak had hij niet aan onze eettafel gezeten, net van haar tafel? Het verraad sneed dieper dan welke wond dan ook.
Maar Emily hield me met beide benen op de grond. Ze was van een geschrokken kind veranderd in een felle beschermer. « Mam, het komt wel goed, » zei ze op een avond tegen me, terwijl ze me stevig omhelsde. « We hebben hem niet nodig. »
Haar kracht werd mijn anker. Langzaam bouwde ik mijn leven weer op. Ik nam een baan aan die ik ooit had opgeofferd voor Lucas’ carrière. Ik schilderde het huis opnieuw, verving de sloten en plantte zelfs rozen in de tuin – iets wat van mij was.
