« Ik heb iemand nodig om mee te eten. Niet voor de romantiek, maar gewoon om me te helpen een oud hoofdstuk af te sluiten. »
Hij stemde onmiddellijk toe.
Die avond droeg ik een eenvoudige zwarte jurk, smaakvolle make-up en gedroeg ik me kalm en beheerst. Toen Daniel en ik aankwamen, begeleidde het personeel ons naar onze tafel – pal naast die van Mark, precies zoals ik had afgesproken.
En daar was hij. Mark, in pak, zittend tegenover een jonge vrouw die minstens acht jaar jonger was dan ik. Ze keek hem vol bewondering aan, haar hand streek over de zijne terwijl ze toostten. Hun woorden van genegenheid dwarrelden over de afscheiding.
Ik ging rustig zitten en veinsde ontspannen te zijn. Daniel vulde mijn glas en glimlachte beleefd:
« Het is jaren geleden dat we samen gegeten hebben. Je bent niet veranderd – je bent nog steeds sterk en straalt nog steeds. »
Op dat moment keek Mark eindelijk op. Zijn ogen verstijfden, het glas trilde in zijn hand, zijn lippen waren open maar sprakeloos. Zijn gezicht vervaagde. De vrouw tegenover hem, verward, volgde zijn blik – en beantwoordde mijn kalme glimlach.
Daniel, nog steeds nonchalant, draaide zijn wijnglas rond en sprak:
« Fijn je weer te zien, Mark. Nooit gedacht dat het onder zulke… omstandigheden zou zijn. »
De woorden waren scherper dan welke schreeuw dan ook.
Mark stamelde: “Daniel… jij… wat doe je hier?”
Ik antwoordde voor hem:
