Toen Isabella Moore met David Collins trouwde, geloofde ze dat ze een leven van liefde en partnerschap tegemoet ging. David was charmant geweest tijdens hun verkering – attent, zachtaardig en vol belofte. Maar alles veranderde toen ze terugkwamen van hun huwelijksreis.
Zijn moeder, Margaret, maakte duidelijk dat Isabella niet goed genoeg was voor haar enige zoon. Ze bekritiseerde alles – haar kookkunsten, haar kleding, zelfs haar manier van praten.
Mijn man goot wijn over mijn hoofd tijdens het avondeten – zijn moeder lachte… Maar wat ik daarna deed, hadden ze niet verwacht.
« Je kunt nog geen ei bakken, » sneerde ze op een ochtend. « Mijn zoon verdient beter. »
Isabella beet op haar lip en zei niets. In plaats van haar te verdedigen, haalde David zijn schouders op en zei kil:
« Mama heeft gelijk, Bella. Je moet beter je best doen. »
Vanaf dat moment werd vernedering een vast onderdeel van haar dagelijkse routine. Ze kookte, maakte schoon en deed de was als een dienstmeisje, maar het was nooit goed genoeg. Margarets scherpe tong deed haar steeds meer pijn, en Davids onverschilligheid was erger dan welke belediging dan ook.
Tijdens familiediners zat Isabella zwijgend te lachen terwijl ze haar uitlachten.
« Ze is zo stil, » zei Margaret. « Waarschijnlijk omdat ze niets intelligents te zeggen heeft. »
David lachte, zich er niet van bewust dat elke lach die hij Isabella gaf, iets van haar liefde voor hem wegnam.
Op een avond, tijdens een groot familiefeest, werd het omslagpunt bereikt. Isabella had haar drankje nauwelijks aangeraakt toen Margaret opstond en luidkeels zei:
« Pas op, Isabella. Als je nog meer drinkt, maak je mijn zoon weer belachelijk, net als de vorige keer. »
Iedereen lachte. Isabella bloosde van schaamte.
« Ik heb maar een half glas op, » zei ze zachtjes.
David gooide zijn glas met een klap op tafel.
« Praat niet met mijn moeder! » riep hij. En toen, tot haar afgrijzen, pakte hij haar wijn en goot die over haar hoofd, in het volle zicht van iedereen.
Het werd stil. Wijn druppelde uit haar haar op haar jurk.
Margaret glimlachte zelfvoldaan.
« Misschien leert dit je wat respect. »
Isabella keek hen aan – haar man, haar schoonmoeder, de mensen die haar vernedering belachelijk maakten – en er knapte iets in haar.
Ze stond op, veegde de wijn van haar gezicht en zei kalm:
« Hier krijg je spijt van. »
Zonder een woord verliet ze het restaurant, iedereen verbijsterd achterlatend.
Isabella keerde niet terug naar het huis dat ze met David deelde. In plaats daarvan nam ze de nachttrein en arriveerde bij het bewaakte landhuis – het huis van haar vader.
Haar vader, Richard Moore, was een beroemde zakenman en investeerder, een man die zelf miljoenen had verdiend en altijd veel van zijn dochter hield. Toen Isabella met David trouwde, besloot ze niemand over de rijkdom van de familie te vertellen. Ze wilde een huwelijk opbouwen gebaseerd op liefde, niet op geld.
Mijn man goot wijn over mijn hoofd tijdens het eten – zijn moeder lachte… Maar wat ik daarna deed, hadden ze niet verwacht.
Toen de butler de deur opendeed en haar doorweekt en rillend zag, rende hij naar Richard om het te vertellen. Even later verscheen haar vader, geschokt.
« Isabella? » zei hij met trillende stem. « Wat is er gebeurd? »
Op dat moment stortte Isabella volledig in. Tussen haar tranen door vertelde ze hem alles – de beledigingen, de wreedheid, de vernedering.
Richards ogen veranderden.
« Is dat hoe ze je behandelden? »
« Ja, » fluisterde ze. « En ik liet het toe. »
Hij pakte haar hand.
« Niet meer. Je bent thuis. »
De daaropvolgende weken verbleef Isabella op het landgoed van haar vader om weer op krachten te komen. Richard stond erop dat ze een advocaat zou raadplegen, maar Isabella had een beter idee.
« Ik wil geen wraak uit woede, » zei ze. « Ik wil dat ze voelen hoe het is om alles te verliezen waarvan ze dachten dat het van hen was. »
Ze hoorde dat Davids bedrijf – waar hij constant over opschepte – in de problemen zat. Wanhopig op zoek naar investeerders had hij voorstellen gestuurd naar verschillende rijke zakenmannen, zich er niet van bewust dat een van hen haar vader was.
Richard gaf haar een aktetas.
« Ik heb twee miljoen nodig om te overleven. Als ik investeer, heb ik technisch gezien een meerderheidsbelang in zijn bedrijf. »
Isabella glimlachte voor het eerst in weken.
« Laten we investeren, » zei ze. « Maar dan wel in mijn naam. »
Een maand later werd Isabella discreet meerderheidsaandeelhouder in Davids bedrijf. Niemand wist het – zelfs David niet. Ze keek van een afstandje toe hoe hij arrogant bleef leven, in de veronderstelling dat hij nog steeds de macht had.
Totdat hij op een dag een telefoontje kreeg met een oproep voor een vergadering met de nieuwe eigenaar.
Hij kwam de vergaderruimte binnen en verstijfde.
Isabella zat aan de eretafel – zelfverzekerd, kalm en onberispelijk gekleed.
Davids gezicht verbleekte.
« Isabella? Wat doe je hier? »
Ze vouwde zorgvuldig haar handen.
« Je bent te laat. Laten we beginnen. »
Hij keek verward om zich heen.
« Wat is er aan de hand? »
« Het bedrijf dat jij leidt, » zei ze kalm, « is vorige maand overgenomen. De nieuwe eigenaar – ik. »
Hij knipperde met zijn ogen, sprakeloos.
« Dat is onmogelijk. »
« Niets is onmogelijk, » antwoordde ze kil. « Je had financiering nodig. Die heb ik via het bedrijf van mijn vader geregeld. Dat betekent dat ik nu 60% van dit bedrijf beheer. Jij werkt voor mij. »
Marg
