Dylans ouders probeerden met de mijne te praten, maar dat lukte niet.
Die nacht, terug in mijn kinderkamer, huilde ik niet.
Ik keek naar de bedankkaartjes die we van tevoren hadden geschreven en vroeg me af: « Hoe zijn we hier terechtgekomen? »
Toen trilde mijn telefoon.
Een bericht van Dylan: « Kun je echt niet tegen grapjes? Je bent zo gespannen. »
Ik keek naar het scherm en blokkeerde vervolgens zijn nummer zonder te antwoorden.
De volgende ochtend vroeg mijn vader me om ergens bij aanwezig te zijn. « Je verdient het om het zelf te horen, » zei hij.
Dylan werkte al meer dan een jaar in een juniorfunctie bij het bedrijf van mijn vader.
Mijn vader had hem zijn genade aangeboden, gelovend in de man die ik had uitgekozen. Maar deze genade had grenzen.
Rond 10.00 uur arriveerde Dylan bij ons huis. Hij kwam binnen met diezelfde zelfverzekerde glimlach en zei tegen mijn vader: « Je kunt me niet ontslaan. Dit is persoonlijk. »
« Het is persoonlijk, » antwoordde mijn vader. « En ook professioneel. Je hebt het vertrouwen waar dit bedrijf op rekent, beschaamd. »
Dylan grinnikte. « Je zou mijn carrière beëindigen voor een grap? We zijn nu getrouwd. Dat geeft me een juridisch belang in… »
« Je bent niet getrouwd, » onderbrak mijn vader.
De vergunning is nooit aangevraagd. Claire wilde hem na de huwelijksreis tekenen. Juridisch gezien is er niets gebeurd.
Dylan aarzelde. « Je bluft. »
Ik stapte naar voren. « Ik heb vanochtend de gemeente gebeld. Geen vergunning. Geen verwerking. Niets. Ik heb het gecontroleerd. »
Mijn vader voegde eraan toe: « Je bent je vrouw kwijt. Je bent je baan kwijt. En je zult er niet met een cent vandoor gaan. Je hebt geen fout gemaakt, Dylan. Je hebt een keuze gemaakt. En je hebt gekozen voor wreedheid. »
Hij opende de deur. Dylan protesteerde niet. Hij liep weg, met open mond.
Later zat ik in de keuken terwijl Janelle, onze huishoudster, tomatensoep en gegrilde kaas maakte.
« Als ik op de bruiloft was geweest, » zei ze, « dan had ik hem het zwembad in geduwd. »
We lachten. En voor het eerst sinds dat vreselijke moment voelde ik me weer veilig.
In de weken die volgden, haalde ik mijn jurk op bij de stomerij. Hij was schoon, maar niet meer hetzelfde. De stof was veranderd: vervaagd, een beetje stijf, als een vervagende herinnering.
Lees verder op de volgende pagina.
