Een paar maanden voor onze bruiloft liet Dylan me een virale video zien van een bruidegom die zijn bruid tijdens hun fotoshoot in een zwembad gooide.
Hij lachte hysterisch. « Kun je je voorstellen dat je dat op onze bruiloft zou doen? » zei hij, terwijl hij zijn tranen wegveegde.
Ik heb niet gelachen.
Ik keek hem in de ogen en zei: « Als je me dat ooit aandoet, ga ik weg. Ik meen het. »
Hij lachte zachtjes, sloeg een arm om me heen en kuste mijn voorhoofd. « Nooit. Maak je geen zorgen, Claire. »
Ik geloofde het.
Onze bruiloft was precies wat ik ervan had gedroomd: warm, elegant en persoonlijk. Dylans handen trilden lichtjes toen we de ringen uitwisselden.
De geur van pioenrozen vulde de lucht. Mijn vader, Phillip, kneep stevig in mijn hand voordat hij me naar het altaar begeleidde.
Ik droeg een op maat gemaakte jurk waar ik zes maanden aan had gewerkt om hem te perfectioneren: lagen ivoorkleurige tule, delicate borduursels en parelknoopjes die fluisterden als ze dichtgingen.
De locatie beschikte over een zwembad net voorbij het tuinterras.
Tijdens een rustig moment tussen de ceremonie en de receptie stelde de fotograaf voor om een paar rustige foto’s aan de zijkant te maken.
Dylan pakte mijn hand, boog zich naar me toe en fluisterde: « Je vertrouwt me, toch? »
Ik glimlachte. « Tuurlijk. Geen verrassingen, weet je nog? »
Hij knikte en we namen een romantische pose aan – een klassieke foto vanuit een hoge hoek, waarbij de bruidegom de bruid naar achteren leunt. Maar toen… liet hij los.
Met opzet.
Ik dook in het water. Mijn jurk wapperde, mijn make-up liep uit en de kou raakte me als een klap.
Toen ik hoestend en druipend weer boven kwam, keek ik op en zag Dylan lachend zijn vrienden highfiven. « Dit gaat viraal! » riep hij.
de volgende pagr-suite
