Ik stapte kalm opzij, alsof ik een lang geplande taak aan het voltooien was. « Hier is haar medische geschiedenis, recepten, luiers, maandverband en crème voor haar zweren. Ik heb alle doses in het notitieboekje geschreven. »
Ik legde het notitieboekje op tafel en draaide me om om te vertrekken. Miguels stem werd luider. « Laat je mijn moeder in de steek? Dit is wreed! »
Ik zweeg even, zonder me om te draaien, en antwoordde op een rustige, kalme toon:
« Je hebt haar zeven jaar verwaarloosd – wat is dat, behalve wreedheid? Ik heb voor haar gezorgd als mijn eigen familie, niet vanwege jou, maar omdat ze moeder is. Nu ga ik weg – niet uit wraak, maar omdat ik mijn deel als mens heb gedaan. »
Ik keek de andere vrouw aan, keek haar in de ogen en glimlachte zachtjes. « Als je van hem houdt, hou dan volledig van hem. Dit hoort erbij. »
Toen legde ik de eigendomsakte op tafel. « Het huis staat alleen op mijn naam. Ik neem niets mee. Hij heeft alleen haar kleren meegenomen. Maar als je ooit geld nodig hebt voor de verzorging van mama, draag ik nog steeds mijn steentje bij. »
Ik boog me voorover en streek nog een laatste keer over het haar van mijn schoonmoeder. « Mam, gedraag je hier. Als je verdrietig bent, kom ik je opzoeken. »
Doña Carmen glimlachte, haar stem trilde. « Ja… kom me bezoeken als je thuiskomt. »
Ik ging weg en deed de deur achter me dicht. De kamer was stil, gevuld met een mengsel van parfum en een vleugje massageolie. Die nacht sliep ik vredig, zonder dromen. De volgende ochtend stond ik vroeg op, nam mijn zoon mee naar het ontbijt en omarmde een nieuw begin – zonder tranen, zonder wrok.
