Mijn man en ik hadden een uitzonderlijke reis gepland, maar ik moest alleen gaan vanwege mijn schoonmoeder. Toen ik terugkwam, kreeg ik de schrik van mijn leven.
« Ga zonder mij , » zei hij. « Je hebt hier zo hard voor gewerkt. Je verdient het. We verdienen het allebei… maar minstens één van ons zou er baat bij moeten hebben. »
Mijn hart zonk in mijn schoenen. De gedachte om alleen in dat vliegtuig te stappen, maakte me misselijk.
« Tom, dit was onze reis. Niet alleen de mijne. »
« Dat weet ik. Maar als je blijft, verliezen we allebei. »
Ik schudde mijn hoofd. « En je moeder? »
Hij zag er moe uit, alsof de last van de twee vrouwen in zijn leven op zijn schouders drukte.
« Ik zorg wel voor haar. Zorg maar voor jezelf. »
Een man kijkt toe hoe een vrouw het appartement verlaat | Bron: Pexels
Ik aarzelde en keek hem onderzoekend aan. « Weet je het zeker? »
Hij glimlachte, maar zijn ogen bleven onbewogen.
« Ja. Het zal voor ons beiden herinneringen creëren. »
Twee weken later liep ik door de voordeur naar binnen, met een jetlag, verbrand door de zon en ontzettend opgewonden om mijn man weer te zien.
Het huis was stil, griezelig stil. Ik sleepte mijn koffer naar de drempel, de wieltjes maakten een zacht geluid op de tegels. De geur van koffie hing in de lucht, fris. Vreemd.
“Tom?” riep ik.
Geen antwoord.
Ik liep de hoek om en liep de keuken in… en ik verstijfde.
Een vrouw in shock | Bron: Pexels
Zij was daar. Meredith.
Mijn beste vriendin, al meer dan 20 jaar. Ze stond op blote voeten in mijn keuken, alsof ze daar woonde . Ze stond met haar rug naar me toe, zachtjes wiegend terwijl ze suiker in een kopje roerde. Ze neuriede iets in haar koptelefoon, volledig verzonken in haar eigen wereld.
Ze droeg een oversized T-shirt – het T-shirt van Tom – en een korte broek die weinig aan de verbeelding overliet.
Mijn borstkas kromp ineen. Mijn keel werd droog. Even dacht ik dat ik misschien hallucineerde, dat de jetlag de werkelijkheid had vervormd.
Ik deed trillend een stap naar voren.
« Wat doe je hier? » fluisterde ik.
Geen antwoord. Ze had me niet gehoord. De muziek in haar oren moet wel erg hard hebben gestaan. Dus liep ik weg, stil en voorzichtig.
Een vrouw met een koptelefoon op terwijl ze een laptop gebruikt | Bron: Pexels
Mijn hart bonsde terwijl ik langzaam de trap op liep, onzeker of ik moest schreeuwen of snikken. En toen zag ik hem.
De deur van onze kamer stond op een kier, dus duwde ik hem met één vinger open. Toen begon de wereld te draaien.
Een wieg.
Een echt houten wiegje. Lichtblauwe dekentjes. Een piepklein pasgeboren baby’tje lag erin te slapen, zijn vuistjes gebald en zijn oogleden lichtjes trilden.
Mijn knieën knikten. Ik deed mijn mond open, maar er kwam geen geluid uit. Met trillende handen pakte ik mijn telefoon en draaide Toms nummer.
Hij nam op bij de eerste beltoon.
Een man in pak aan de telefoon | Bron: Pexels
