Ik draaide me om en keek hem nog een laatste keer aan. « Nee, Randy. Je hebt het weggegooid. Bakje voor bakje. O ja, dat waren geen restjes. Het waren bewijzen van mijn liefde en toewijding. Tot ziens in de rechtbank. Tot ziens. »
Een vrouw is tot tranen toe bewogen | Bron: Pexels
Maanden verstreken en ik begon mijn leven na de scheiding weer op te bouwen. Therapie. Nieuwe hobby’s. Lange wandelingen waarbij ik aan niemand verantwoording hoefde af te leggen.
Totdat op een dag mijn telefoon trilde en ik een berichtje van May zag:
« Hé, Doris. Ik wilde je even laten weten dat Randy me heeft gevraagd om te helpen met het avondeten. Eerst zei ik ja, maar nu begrijp ik het. Het is onmogelijk. Het spijt me van alles. »
Ik staarde lang naar het bericht voordat ik moest lachen. Natuurlijk had Randy het. En natuurlijk had ook zij haar grens bereikt.
Nu bewaar ik de video van May die haar roze tas inpakt als souvenir. Elke keer dat twijfel toeslaat en ik me afvraag of ik te streng of te snel ben geweest, projecteer ik die op mezelf. Het herinnert me eraan dat ik beter verdien.
