Daniel pakte het apparaat en keek naar Paula, die druk bezig was met scrollen op haar telefoon. Je gebruikte het infuus en er verscheen een lichte glimlach bij het resultaat. « Zie je wel, Daniel, » zei hij, zonder me zelfs maar aan te kijken. « Ik zei toch dat het tijd was om over deze app te praten. »
Daniel knikte, veinsde bezorgdheid, maar zijn blik bereikte het niet. Ze was altijd Paula’s marionet geweest, die haar probeerde uit te putten, zelfs ten koste van haar eigen moeder. « Mam, ik denk dat dat een goed idee is, » antwoordde hij, druipend van gespeeld medeleven. « We willen gewoon doen alsof alles geregeld is, weet je, voor de veiligheid van de geest. »
Ik knikte, in de ban van een dankbare, verbijsterde oude vrouw. « Ja, natuurlijk, lieverd. Dat klinkt als een goed idee. »
Als onderdeel van hun activiteit konden ze af en toe « verloren » sleutels of « vergeten » kits als broodkruimels achterlaten. Ik noteerde elke persoon, elke glimlach en elk afwijzend gebaar in een klein, discreet notitieboekje dat ik verborgen hield in mijn kamer. Als oplossing nam ik ook hun stemmen op met een klein audioapparaatje dat ik in mijn zak droeg. Het was verbazingwekkend hoeveel mensen ze verraadden terwijl ze dachten dat niemand luisterde.
