En voordat Erica kon antwoorden, verbrak een stem de spanning.
« Paige ».
Ik draaide mij om.
Jack kwam uit de menigte tevoorschijn. Zijn schone, witte overhemd kwam onder zijn zwarte vest van zijn oberuniform vandaan.
Toen ik Jack een maand eerder over mijn plannen vertelde, stond hij erop met me mee te gaan. Hij was net terug van zijn werk en het eerste wat hij zag, was de huwelijksuitnodiging van mijn zus op tafel.
« Ik wil naar de bruiloft, » zei ik. « Ik wil gewoon niet… Ik weet het niet. Jack, Erica is een probleem. Ze is eraan gewend dat alles om haar draait. Ik wil haar een lesje leren. »
Jack liep door de keuken en sneed alles wat ik hem vroeg te doen.
« Dan ga ik met je mee, Paige, » zei hij.
« Maar ik wil geen aandacht op je vestigen, » zei ik, terwijl ik hem een kom ramen gaf. « Ik wil niet dat Erica dit moment verpest voordat ik er ben. En als ze je ziet, is dat precies wat ze zal doen. »
« Dan kom ik wel als ober als het nodig is! » zei hij. « Maar ik wil er zijn. Zo ben ik er meteen als je me nodig hebt. »
Uiteindelijk gaf ik toe. Ik was afgesloten van mijn ouders en was al een tijdje niet meer bij hen in de buurt geweest. Het gaf me troost dat ik wist dat Jacek er was.
Jack glimlachte naar me terwijl hij een dienblad met champagneglazen op tafel zette.
Zijn doordringende blauwe ogen ontmoetten de mijne. Ze bleven vastberaden en onverzettelijk. En geruststellend.
Ik was nog nooit zo dankbaar geweest om iemand in mijn leven te zien. Hoewel ik omringd was door familie, was Jacks aanwezigheid het enige dat me met beide benen op de grond hield tijdens de ceremonie. Ik haatte Erica en Stan, maar hun huwelijk zien, raakte me diep.
Maar nu? De aanblik van Jack?
Ik voelde mij getroost.
“Zullen we gaan?” vroeg ik.
Jack schudde zijn hoofd en liep naar mij toe.
Deze foto dient slechts ter illustratie.
De menigte slaakte kreten van verbazing toen hij op me af liep, elke stap afgemeten en doelbewust. Zonder aarzeling liet hij zich op één knie zakken.
Het publiek, dat toch al doodsbang was door het incident in de film, viel stil.
Jack greep in zijn zak en haalde er een klein fluwelen doosje uit. Hij opende het en onthulde de mooiste ring die ik ooit had gezien.
« Ik heb lang genoeg gewacht om je dit te vragen, lieverd, » zei hij met een krachtige, heldere en zelfverzekerde stem. « Paige, wil je met me trouwen? »
Er ging een snelle ademhaling door de menigte.
Erica maakte een gewurgd geluid.
« Maak je… een grapje? » schreeuwde ze. « Paige! Waarom? Wat in godsnaam? Nu? Op mijn bruiloft?! »
Ze zag eruit als een hert in de koplampen, maar tegelijkertijd leek ze op een kanon dat op het punt staat te ontploffen en alles op zijn pad verwoest. Even voelde ik me schuldig. Maar over het algemeen voelde ik me gerechtvaardigd.
Ik glimlachte breed en de last van het afgelopen jaar viel van mijn schouders.
Ik had hem wel gecontroleerd. Maar dat was niet mijn probleem.
In plaats daarvan draaide ik me naar Jack om en voelde mijn hart samentrekken van emotie.
« Ja! » zei ik met een onwrikbare stem. « Ja, Jack! Ik doe het! »
De zaal barstte los. Sommige aanwezigen, nog steeds aan het bijkomen van het schandaal, begonnen te feesten. Dit keer veegde mijn moeder tranen van vreugde weg, niet van schaamte.
Erika’s gezicht vertrok van onbedwingbare woede. Haar woede was vreemd genoeg onbekend. Ik had haar nog nooit zo overstuur gezien. Erika was gewend te krijgen wat ze wilde, maar op de belangrijkste dag van haar leven verloor ze de controle. Haar houding verraadde geen vreugde. Er was geen overwinning meer op mij.
Er was alleen maar woede en pijn. En teleurstelling. Ik zou me vreselijk moeten voelen, toch?
Maar ik kon het niet. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen.
“Het is mijn dag!” riep ze, terwijl ze met haar voet stampte en haar stoel omver stootte.
Ik draaide mij naar haar om en kantelde mijn hoofd.
hoofd.
« Oh, lieverd, » zei ik, mijn stem druipte van de zoetheid. « Je hebt die idioot van mij en mijn bruiloft gestolen. Ik heb hem gewoon een wederdienst bewezen en de show gestolen. »
Vervolgens liep ik, Jacks hand vasthoudend, de kamer uit. Ik liet mijn zus beschaamd, verraden en kapot van verdriet achter op haar bruiloft.
Mijn hart klopte nog steeds, ook al was de bruiloft al lang voorbij. De geluiden van Erika’s zuchten, gefluister en geschreeuw zweefden ergens aan de rand van mijn bewustzijn.
Nu waren Jack en ik de enigen.
Een prachtig volwassen stel dat genoot van een luxe diner.
De foto dient slechts ter illustratie.
We zaten tegenover elkaar in een klein, 24-uurs restaurant, allebei absurd gekleed voor een plek waar ze vette friet en milkshakes in gebarsten glazen serveren.
« Eet, » beval hij. « Je hebt een lange dag gehad. »
“Dat is een understatement”, lachte ik, maar ik nam de friet toch.
Even zaten we daar maar, het lawaai van het restaurant vulde de stilte. Het was niet ongemakkelijk, het was makkelijk. Maar zo is het leven sinds ik Jacek heb ontmoet.
Uiteindelijk zette ik mijn drankje neer en keek hem aan.
“Dus… hoe lang ben je hier al mee bezig?”
“Een aanzoek?” glimlachte hij ironisch.
Hij ademde uit en leunde tegen de cabine.
« Ik wilde je dit al maanden vragen, Paige. Maar ik wist dat je er nog niet klaar voor was. Niet alleen voor het huwelijk, maar voor deze hele verbintenis? Je had tijd nodig om te herstellen. Ik wilde het niet overhaasten. »
Hij tekende met zijn vingers patronen op tafel en pakte vervolgens een milkshake.
« Maar toen ik erachter kwam dat ze je had uitgenodigd? Dat was de druppel. Ik zou je daar niet alleen laten staan terwijl ze hem voor je neus tentoonstelde. »
“En heb je een baan in de horeca gekregen, of ben je er stiekem ingeslopen?”
« Ik heb je een plezier gedaan, schat, » grijnsde hij. « Blijkbaar zie ik er goed uit met een dienblad. »
Ik heb gelachen, ik heb echt gelachen, voor het eerst in lange tijd.
Jack boog zich voorover en zijn uitdrukking werd een stuk zachter.
« Ik meende het, Paige. Ik hou van je. En ik wacht zo lang als nodig is. Maar vanavond leek het juiste moment om het eindelijk te vragen. »
« Ik denk, » zei ik na een moment, « dat je het perfecte moment hebt uitgekozen. »
En voor het eerst in lange tijd had ik het gevoel dat ik gewonnen had.
