Eindelijk was de dag aangebroken waarop het tweede deel van het testament gelezen zou worden. Ik liep het kantoor van de advocaat binnen, zenuwachtig en met bezwete handpalmen.
Mijn grootmoeder liet mij niets na als erfenis totdat ik haar geheime plan ontdekte – Verhaal van de dag
Alleen ter illustratie | Bron: Midjourney
Felicity was er al, en ze zag er zelfvoldaan en onverschillig uit. Haar man zat naast haar en tikte ongeduldig met zijn voet. Er heerste een gespannen sfeer.
De advocaat opende de verzegelde envelop en liet zijn ogen over de brief glijden voordat hij hardop begon te lezen:
“Mijn lieve Felicity en Diana,
Als u dit hoort, is het tijd dat de boerderij een echte beschermer vindt. Felicity, ik weet dat dit misschien een verrassing voor je is, maar ik heb altijd gewild dat de boerderij toebehoorde aan iemand die er echt goed voor zou zorgen…”
Alleen ter illustratie | Bron: Midjourney
“Voor zover ik weet, heeft Diana de verantwoordelijkheid voor het runnen van de boerderij op zich genomen, dus als niemand bezwaar maakt…”
Felicity’s gezicht werd bleek. De advocaat kreeg niet de kans om zijn zin af te maken.
“Dit is belachelijk!” riep ze uit. “Ze heeft het huis in brand gestoken! “Het is een mislukking!”
Jack, die met mij mee was, stond plotseling op. « Ik denk dat het tijd is om de waarheid te vertellen, » zei hij, terwijl hij de advocaat een ontvangstbewijs overhandigde.
“Ik zag Felicity bij de boerderij op de dag van de brand. Die middag werd ze gezien toen ze benzine kocht bij de plaatselijke winkel.”
Alleen ter illustratie | Bron: Midterm
“Dit bewijs suggereert het tegendeel, mevrouw Felicity.”
« Akkoord ! Ik was het! Iemand moest mijn zus helpen met verhuizen.”
Ik zag de waarheid stukje bij beetje aan het licht komen. Felicity wilde zo graag van mij af en de boerderij verkopen dat ze overging tot brandstichting.
“Diana, de boerderij is nu van jou,” zei de advocaat uiteindelijk.
Alleen ter illustratie | Bron: Midterm
***
Ik paste me snel aan mijn rol als boerderijverzorger aan. Ik zorgde voor het land en de dieren zoals oma dat had gedaan, en voelde me dichter bij haar dan ooit. Zijn geest was overal aanwezig, op de velden, in de schuren, in de wind die door de bladeren ruist.
Op een avond vroeg Jack mij: « En hoe zit het met het diner dat ik je beloofd heb? »
“Weet je wat, Jack? Ik denk dat ik eindelijk tijd heb.”
We maakten plannen en voor het eerst in maanden voelde ik een gevoel van opwinding. De boerderij was mijn verleden, mijn heden, en nu, dankzij Jack, bracht mijn toekomst misschien ook een beetje geluk.
