Hij zwaaide met zijn arm, ving de taart op en gooide deze door de tuin.
« Ik heb hier geen tijd voor! » Masons stem was een diepe, felle grom. « Nog een meisje? Nog een meisje?! »
Toen was hij weg.
Op de derde dag won de paniek het van mijn trots en besloot ik hulp te zoeken. Ik mailde een video van de onthulling, Masons schreeuw en de tranen van mijn kinderen naar zijn familiepatriarch, Thomas. Samen met een wanhopige boodschap.
Hij reageerde snel.
« Wat er ook gebeurt met die dwaze zoon van mij, jij en die meisjes zullen nooit iets tekortkomen. »
Thomas heeft een aanzienlijk bedrag naar mijn rekening gestort!
“Dank je wel,” fluisterde ik.
Er zijn weken verstreken.
Op een dag was ik boodschappen aan het doen toen ik Mason in een babywinkel zag.
Ik volgde hem naar de kassa. Toen ik zag wat hij kocht, sloeg de schrik me om het hart.
Het was een blauw babyjongensbedje!
Een jonge vrouw, aantrekkelijk, stralend en hoogzwanger, stond naast hem. Ze giechelde om iets wat hij zei voordat ze zich naar hem toe boog en hem op zijn lippen kuste.
« Dus daarom, » zei ik, mijn stem trilde door de lucht. Mason draaide zijn hoofd om en zijn blik ving de mijne.
Ik negeerde haar, mijn ogen gericht op Mason. « Je kon geen ander meisje aan, dus ben je weggelopen op zoek naar iemand die je een jongen kon geven? Gelukkig is je vader een veel aardiger en verantwoordelijker persoon dan jij! Ik heb hem alles verteld en hij heeft me geholpen. »
Zijn ogen glinsterden met iets gemeens en onbeschaamds. « Mijn vader, » voegde hij er met grote zorg aan toe, « de man die u zo prijst, beloofde het leeuwendeel van zijn landgoed – alles – aan degene die hem de eerste kleinzoon schonk. »
Ik voelde me misselijk. Mijn dochters, zijn dochters, betekenden niets voor hem! Niets, behalve een gemiste kans!
Maar het verhaal stopte daar niet.
Ik had antwoorden van Thomas nodig.
Ik belde mijn schoonvader en vroeg om een vergadering.
