De excuses waren eenvoudig en oprecht. Het was geen wondermiddel, maar het was een begin. Toen ik mijn kleindochter vasthield, zag ik dat ze me voor het eerst helder zagen, niet als een hulpbron, maar als iemand met een eigen leven.
Mijn verhaal was niet ten einde; het begon zich pas te ontvouwen. Het verraad van mijn kinderen had me gedwongen mezelf terug te vinden. Door te verliezen wat ik dacht niet meer te kunnen missen, had ik ontdekt wat er echt toe deed. Ik had niet alleen een nieuw thuis gevonden, maar een nieuw leven, rijk aan zingeving, creativiteit en een liefde waarvan ik bijna was vergeten dat die mogelijk was.
