Een nieuw hoofdstuk
Thanksgiving kwam. Geen uitnodigingen. Geen telefoontjes. Opa leek niet verrast.
« Ik denk dat ik ze eindelijk zie zoals ze zijn, » zei hij terwijl we op een avond naar een western keken. « Misschien is dat een zegen. Ik ben te lang blind geweest. »
« Je was niet blind, » zei ik zachtjes. « Je was gewoon aardig. »
Hij glimlachte flauwtjes. « Dat ben ik nog steeds. »
Nu brengt hij zijn dagen door met tuinieren. We gaan vaker uit eten. Hij vertelt oude verhalen en ik luister alsof het de eerste keer is. Hij lijkt lichter. Gelukkiger.
Wat mij betreft, het kan me niet schelen of ze ooit nog met ons praten. Want als je denkt dat je een oude man met zijn rekening kunt achterlaten en glimlachend weg kunt lopen… dan heb je duidelijk nog nooit zijn favoriete kleinzoon ontmoet.
Gerelateerde berichten:
