« Ja, Uwe Majesteit, » zei Damien met een zijdezachte stem. « Zaden vertelde me dat hij zich niet op zijn gemak voelde in zijn huidige woonsituatie. »
Mijn maag keerde zich om. Het was een leugen, een zorgvuldig vervaardigde dolk recht op mijn hart gericht. Ik keek naar Zaden, mijn mooie, lieve jongen, en zag het gewicht van de wereld op zijn kleine schoudertjes. Hij weigerde me aan te kijken.
De blik van de rechter verzachtte toen hij zich naar mijn zoon omdraaide. « Zaden, » zei hij zachtjes. « Je vader zei dat je bij hem wilde wonen. Klopt dat? »
De rechtszaal hield de adem in. Dit was het moment. Het moment waarop mijn zoon gedwongen zou worden een keuze te maken, een van onze harten zou breken. Ik wilde schreeuwen, zeggen dat ze moesten stoppen, hem beschermen tegen de onmogelijke druk van de vraag van zijn vader. Maar ik was verlamd. Het enige wat ik kon doen was toekijken en wachten.
Zaden reageerde niet meteen. Hij gleed van de bank en stond op, met iets in zijn jaszak geklemd. Hij keek niet naar zijn vader, maar rechtstreeks naar de scheidsrechter.
« Uwe Majesteit, » zei hij, zacht maar duidelijk als een klok. « Mag ik de opname van gisteren afspelen? »
Er viel een verbijsterde stilte. De rechter, die een simpel ja of nee had verwacht, verstijfde. Damiens zelfverzekerde grijns verdween en maakte plaats voor een flits van bleke, grimmige paniek.
Op dat moment nam mijn zoon, met mijn oude, licht gebarsten smartphone in zijn handen, de hele kamer over.
Damien en ik waren drie jaar gescheiden. Hij was charmant, knap en succesvol – een man die wist hoe hij een ideaalbeeld aan de wereld moest presenteren. Achter gesloten deuren was hij een compleet ander mens. Zijn stemmingen waren onvoorspelbaar, zijn woede plotseling, oplaaiend bij de minste of geringste provocatie – een verloren speeltje, een omgevallen glas sap. Toen ik eindelijk de moed vond om te vertrekken, was dat voor Zaden. Ik wilde dat hij opgroeide in een thuis vol vrede, niet in angst.
Een tijdje verliep alles soepel. Ik had twee banen om rond te komen, en mijn moeder, Evelyn, was mijn oogappeltje. Ze zorgde voor Zaden terwijl ik werkte, hielp me met mijn huiswerk en zorgde ervoor dat hij zich altijd geliefd en veilig voelde. Damiens weekendbezoeken waren gespannen, maar we hielden vol. Hij kwam aan in zijn dure SUV, gekleed in designerkleding, en bracht Zaden altijd een nieuw, duur speeltje mee, een schril contrast met ons bescheiden leven. Hij zorgde ervoor dat ik zijn afkeuring voelde in elke blik, in elke neerbuigende opmerking over mijn kleine appartement of mijn tweedehands auto.
Toen, zes maanden geleden, veranderde alles. Hij nam een sterke nieuwe advocaat in dienst en vroeg volledige voogdij aan. Zijn advocatenteam portretteerde me als een overwerkte, worstelende alleenstaande moeder. Ze betoogden dat Damien, met zijn financiële succes en nieuwe vrouw, Zaden een stabiel leven en kansen kon bieden die ik nooit had kunnen bieden.
De druppel die de emmer deed overlopen, kwam een week voor de rechtszaak. Zaden morste wat sap op het tapijt in de woonkamer. Het was een klein ongelukje, maar Damien ontplofte. Ik hoorde geschreeuw door de dunne muren van mijn appartement. Toen ik ging kijken, zag ik Zaden trillend tegen de muur staan en Damien schreeuwde op enkele centimeters afstand van zijn gezicht. Toen besefte ik dat dit niet meer alleen om de voogdij ging, maar om controle. Dit ging erom dat Damien kon bewijzen dat hij kon winnen, ongeacht de kosten.
Het weekend voor de laatste rechtszaak was het ergst. Zaden was stil en teruggetrokken nadat Damien hem had afgezet. Hij had een nieuwe, dure rugzak, maar hij had hem niet eens opengemaakt. Hij zat gewoon twee uur op zijn kamer. Ik vond hem op zijn bed, starend uit het raam. Hij wilde niet over zijn weekend praten en had constant buikpijn.
Die nacht, toen hij dacht dat ik sliep, hoorde ik hem zachtjes huilen in zijn kamer. Ik liep naar de deur en luisterde. Hij praatte tegen zijn favoriete teddybeer, Patches.
« Hij zei dat ik moest liegen, » fluisterde Zaden, zijn stem verstikt door tranen. « Hij zei dat als ik de rechter niet vertelde dat ik bij hem wilde wonen, hij… mijn moeder zou zeggen dat ze moest vertrekken. »
Mijn hart brak. Damien vocht niet alleen voor de voogdij; hij probeerde onze zoon te vergiftigen, met angst als wapen. Ik wilde naar binnen rennen, Zaden knuffelen en hem vertellen dat alles goed zou komen, maar ik wist dat hij daardoor alleen maar banger zou worden. Hij probeerde me te beschermen.
De volgende dag, terwijl hij zich voorbereidde om terug te keren naar zijn vader voor zijn laatste bezoek vóór het proces, zag hij er bleek en stil uit. Toen hij op het punt stond te vertrekken, vroeg hij: « Mam, mag ik je oude telefoon? Die met de spelletjes? »
Ik aarzelde even en knikte toen. « Natuurlijk, lieverd. » Ik dacht er toen niet veel over na. Ik dacht dat hij zich gewoon bezig wilde houden. Ik had geen idee dat hij zich aan het bewapenen was.
De stilte in de rechtszaal werd langer toen de gerechtsdeurwaarder met een telefoon naar de rechter toe liep. Damiens advocaat sprong overeind. « Bezwaar, edelachtbare! Dit is ongepast. We hebben geen idee wat er op dit apparaat staat. »
De rechter hief een hand op om haar het zwijgen op te leggen. Hij keek naar Zaden en toen weer naar Damien, wiens gezicht nu een masker van koude woede was. « Ik zal luisteren, » zei de rechter op een toon die geen ruimte liet voor discussie.
