Davids uitdrukking veranderde van moeiteloos zelfvertrouwen in pure verbazing. Hij keek snel heen en weer tussen Alex en mij, terwijl zijn gedachten duidelijk probeerden het beeld te verwerken van een jongen die opvallend veel op hem leek.
“Hoe… hoe is dat mogelijk?” stamelde David, zijn stem nauwelijks hoorbaar.
Margarets stalen blik verschoof van haar zoon naar mij, en de radertjes in haar hoofd begonnen ongetwijfeld te draaien. Dit was niet de avond die ze gepland had. Ik kon haar bijna zien schakelen, in een poging de situatie weer onder controle te krijgen. Maar dit was niet hún moment; het was het mijne.
« Je hebt nooit gevraagd wat er gebeurde nadat ik wegging, » zei ik zachtjes, maar vastberaden genoeg om door de gasten in de buurt gehoord te worden. « Je bent zo snel verder gegaan om ‘jezelf te verbeteren’. Maar het leven heeft de neiging ons in te halen, hè? »
