« Wij ook niet. Maar we waren tenminste eerlijk. »
In de slaapzaal deelde ik een kamer met drie vrienden. Ik werkte ‘s nachts in een supermarkt. Mijn klasgenoten lachten om mijn versleten kleren. Ik hoorde ze niet.
Het leven is onvoorspelbaar. Soms biedt het je kansen waar je ze het minst verwacht. In mijn derde jaar lachte het lot ons toe: onze marketingprofessor gaf ons een project: het ontwikkelen van een strategie voor een merk biologische cosmetica.
Ik heb drie dagen niet geslapen, wanhopig proberend de opdracht af te maken. Toen ik klaar was met mijn presentatie, werd het stil in de zaal.
Een week later kwam er een professor mijn kantoor binnenstormen:
« Sasha, investeerders uit Skolkovo hebben je werk gezien. Ze willen met je praten. »
In plaats van betaling gaven ze me een klein aandeel in de startup. Ik tekende met trillende hand – ik had niets te verliezen.
Op mijn drieëntwintigste kocht ik een ruim appartement in het centrum van de stad. Ik nam alleen een rugzak en deze doos met een foto mee.
« Weet je, » zei ik tegen Mikhail op de dag dat we elkaar ontmoetten op de conferentie, « ik dacht dat succes me gelukkig zou maken. Maar het verdiepte mijn eenzaamheid alleen maar. »
Zo vertelde ik mijn verhaal aan de enige persoon die alles wist. Mikhail was niet zomaar een vriend – hij was een privédetective. Hij bood hulp aan. Twee jaar zoeken.
Irina Sokolova.
47 jaar oud. Gescheiden. Onderhoudt zichzelf met klusjes. Geen kinderen. « Geen kinderen. »
Die zin brandde meer dan wat dan ook. Ik zag haar beeld: een grauw gezicht, verwoest door het leven.
« Hij zoekt werk, » zei Mikhail. « Hij maakt appartementen schoon. Weet je dat zeker? »
« Absoluut. »
Het plan was simpel: Mikhail plaatste een vacature namens mij. Hij interviewde haar in mijn kantoor, aan mijn bureau, terwijl ik haar bespioneerde met een verborgen camera.
Een week later begon Irina met werken.
Ik zag haar mijn leven binnenkomen met schoonmaakdoekjes en citroenachtige oplossingen. Zij die alles voor me was, maar ervoor koos om niets te zijn.
Ik keek toe hoe ze mijn vloer schoonmaakte en daarbij de dure snuisterijen die ze had gekocht om indruk te maken, weggooide.
Twee maanden. Acht schoonmaakbeurten. Het verscheen en verdween, en liet alleen een citrusgeur en smetteloos schone oppervlakken achter.
We spraken nauwelijks. Ik was altijd « te druk » of « had een belangrijk gesprek ». Maar ik zag haar – elke beweging, elke ademhaling.
Elke keer als ze wegging, haalde ik die kinderfoto tevoorschijn en staarde naar haar kleine gezichtje, op zoek naar antwoorden. Waarom? Wat was er mis met me dat ze niet van me kon houden?
Het antwoord kwam onverwacht.
Op een dag kwam ze langs mijn boekenplank, waar een zilveren lijst stond met mijn afstudeerfoto.
Ze schoof dichter naar hem toe en kneep haar ogen samen, alsof ze iets wilde missen dat ze al lang vergeten was.
« Zie je iets bekends? » vroeg ik.
“Alexandra Gennadievna… Ik bedoelde het niet zo… Ik was gewoon aan het afstoffen.”
« Je huilt, » zei ik.
« Het is niks… stof. Het irriteert mijn ogen. Het overkomt me vaak. »
« Er is iets met je… » zei ze. « Je doet me aan iemand denken. Van lang geleden. »
« Irina Mikhailovna, vijfentwintig jaar geleden liet je een kind voor iemands deur achter. Een meisje. Met een briefje: ‘Vergeef me.’
Ze keek op
“Dat is… onmogelijk,” mompelde ze.
Je hebt mijn dromen verpletterd. Ik heb me altijd voorgesteld dat ik je zou vragen: Waarom? Waarom heb ik überhaupt geen kans verdiend? Wat was er zo vreselijk aan mij?
« Je… begrijpt het niet… Ik was zo klein. De vader van de baby vertrok toen hij erachter kwam. Mijn ouders hebben me het huis uitgezet. Ik had niets – geen huis, geen geld, geen steun. Ik wist niet wat ik moest doen… »
« Dus je gaat me hier weghalen? » Mijn stem brak.
« Ik dacht dat dit beter voor je zou zijn. Dat iemand anders je kon geven wat ik niet kon. Een thuis, eten, liefde… »
Ze boog haar hoofd en begon te snikken.
« Vergeef me… als je kunt. Of in ieder geval… sta me toe… »
« Wat mag ik je laten doen? » vroeg ik.
Blijf dicht bij jezelf. Leer me kennen. Al is het maar je schoonmaakster. Stuur me alleen niet weg.
« Nee, » zei ik zachtjes. « Ik wil geen wraak. Maar er valt ook niets te vergeven. Jij hebt toen je keuze gemaakt. Ik maak nu de mijne. Ik begrijp je. En mezelf. »
Ik hield de foto van mijn pasgeboren baby voor mijn ogen.
« Je hebt het, » mompelde ik. « Je hebt het zelf ook. »
Een paar dagen later belde ik haar.
Ik nodigde haar uit voor een nieuwe bijeenkomst. Om een nieuw leven te beginnen.
