« Mijn zakenpartner, » haalde me uit mijn mijmering. Ze zette een kop koffie op tafel, haar bruine ogen fonkelden van woede. « Ze hebben me niet alleen verstoten, maar er ook voor gezorgd dat ik geen financiële banden met hen had, » zei ik met een griezelig kalme stem. « En jij hebt je zomaar zonder slag of stoot aangemeld. » Lena’s mond viel open.
Ik haalde mijn schouders op. « Waar zou ik ruzie over moeten maken? Als ze zo vastbesloten waren me de mond te snoeren, had ik geen reden om te blijven. Vastgebonden aan dit koude, dode huis. » Lena schudde haar hoofd om iets te zeggen toen de deur van de werkplaats openvloog. Ethan, mijn zakenpartner, stormde binnen als een orkaan, zijn laptop stevig in zijn armen geklemd.
Savannah, je moet dit nu zien. Nog een bevel. Nee, een enorme kans. » Ethan zette de laptop op tafel en draaide het scherm naar me toe. De kop verscheen op de homepage van Living in Style: « Jonge kunstenaar die het gezicht van duurzaam interieurdesign verandert. » Maak kennis met Savannah Sinclair. Ik knipperde met mijn ogen en kon mijn ogen niet geloven.
Noemden ze me nu publiekelijk een kunstenaar? Lena schreeuwde het bijna uit van opwinding. « Je wordt niet alleen beschouwd als een pionier van de gerecyclede interieurbeweging. » Ethan tikte met zijn vingers op tafel. « Dat is nog niet alles. Weet je wie dit artikel heeft gedeeld? » Ik schudde mijn hoofd. « Zaken vooruit. » Ik verstijfde. Het beste zakenblad. Precies.
En ze willen je op de cover van het volgende nummer. » Ik keek naar Ethan en toen weer naar het scherm. Mijn hart bonsde. Ik had altijd in mijn werk geloofd, maar ik had nooit gedacht dat het zoveel erkenning zou krijgen. « Doe je het? » vroeg Lena, met hoop in haar ogen. Ik haalde diep adem. « Natuurlijk. » Het artikel over mij verspreidde zich als een lopend vuurtje.
Binnen een maand was de omzet van mijn werkplaats vijftigvoudig gestegen. De bestellingen stroomden binnen van over de hele wereld, zelfs van overzee – van kleine boetiekjes tot luxe topmerken. Een prestigieuze keten van upcycled meubelwinkels nam contact met ons op en wilde samenwerken aan een exclusieve collectie. Mijn bedrijf transformeerde van de ene op de andere dag op manieren die ik me nooit had kunnen voorstellen.
Ik was constant bezig met het ontmoeten van klanten, het tekenen van contracten en het laten groeien van mijn bedrijf. Ik had iets echt van mij opgebouwd, een groeiend imperium. En toen begon mijn telefoon te trillen met namen die ik nooit had verwacht te zien. Ik staarde naar het scherm. Zijn bericht was kort. « Bel me terug. » Ik reageerde niet. Even later trilde mijn telefoon weer. « Rebecca, we moeten praten. »
« Bel me als je tijd hebt, » snoof ik. « Toen ze de papieren tekenden om me te laten gaan, hadden ze toen gedacht dat deze dag zou komen? » Weer een bericht. « Lucas, ik heb het artikel gelezen. Gefeliciteerd. Pap en mam willen je zien. » Ik reageerde op geen van hen. In plaats daarvan keek ik in mijn agenda. Morgenochtend had ik een fotoshoot voor Business Forward magazine.
Toen ontmoette ik een bekende televisieproducent die me uitnodigde voor de Today Show om over mijn reis te praten. Mijn familie kon wel wachten, want deze keer had ik de touwtjes in handen. Ik wist altijd al dat deze dag zou komen. Dankzij mijn constante harde werk was het onvermijdelijk. Drie dagen nadat mijn zakelijke interview was gepubliceerd, stond mijn telefoon roodgloeiend.
Eerst een bericht van Rebecca. We moeten praten. Het is dringend. Bel me zo snel mogelijk. Ik nam niet op. Toen van Lucas Savannah: Pap en mam willen je zien. Ze zeiden dat het een familieaangelegenheid is. Een familieaangelegenheid. Hoe ironisch. Toen ze me uit hun leven bannen, beschouwden ze me toen als een familielid? Toen hing ik op en ging weer aan het werk.
Maar minder dan een uur later belde hij weer. Verdorie. Deze keer nam ik langzaam op en las het bericht. Eten thuis, zondag om 19.00 uur. De hele familie zal er zijn. We moeten praten, lieverd. Geen begroeting, geen praatjes, gewoon weer een bevel, alsof ik nog steeds hun plichtsgetrouwe dochter was.
Maar deze keer noemde mijn vader me « schat ». Ik legde de telefoon neer en dacht even na. Toen typte ik een kort antwoord. Goed. Ik was niet te vroeg. Deze keer zorgde ik ervoor dat ik precies om 19.00 uur arriveerde. Toen ik de veranda op liep, zag ik dat er niets veranderd was. Dezelfde vertrouwde Mercedes stond geparkeerd op de oprit, perfect gesnoeide heggen, smetteloos witte lak, het imago van succes dat ze altijd uitstraalden.
Ik hief mijn hand op om aan te bellen, maar de deur ging open voordat ik hem kon aanraken. Mijn moeder stond daar, haar ogen licht gezwollen, alsof ze had gehuild, maar haar stem bleef kalm. « Savannah, je bent er. » Haar begroeting kwam me vreemd voor. Ik reageerde niet. Ik liep gewoon naar binnen. Een griezelige stilte daalde neer in de woonkamer. Rebecca, Lucas, Daniel en mijn vader zaten al.
Net als de dag dat ze me eruit gooiden, maar deze keer was er geen minachting, geen oordeel. Mijn vader schraapte zijn keel en verbrak de stilte. « Iedereen, ga zitten. We hebben iets te bespreken. » Ik keek om me heen en ging toen langzaam zitten. Deze keer was ik niet…
