in een bescheiden maar comfortabel appartement aan de andere kant van de stad. Het was niet veel, maar het was van mij. De woorden van mijn dochter klonken nog steeds in mijn oren als een constante herinnering aan hoe snel de dingen waren veranderd. Ik had me altijd voorgesteld dat ik mijn laatste jaren zou doorbrengen omringd door familie, gekoesterd en gerespecteerd. In plaats daarvan bevond ik me alleen, met een nieuw hoofdstuk in mijn leven dat zich voor me ontvouwde, een hoofdstuk dat ik niet had verwacht.
De eerste dagen na mijn vertrek waren gevuld met een mix van emoties: woede, verdriet, maar ook een merkwaardig gevoel van vrijheid. Ik bracht mijn ochtenden door in het plaatselijke park, koffie drinkend terwijl ik de wereld aan me voorbij zag trekken. Zonder de verantwoordelijkheid van het onderhouden van een huis of het voldoen aan andermans grillen, besefte ik hoeveel tijd ik nog had om de simpele geneugten van het leven te herontdekken.
Het duurde niet lang voordat mijn nieuwsgierigheid de overhand kreeg. Mijn telefoon trilde onophoudelijk en toen ik eindelijk opnam, had ik 22 gemiste oproepen van Tiffany. Ik aarzelde even voordat ik haar terugbelde, onzeker over wat ik kon verwachten. Belde ze om haar excuses aan te bieden, of was het weer een eis of klacht?
