Vastbesloten om het mysterie te ontrafelen, plande ik een nieuw bezoek. Die avond vond ik een groot hangslot dat de hut op slot deed. Ik gluurde door een kier in de deur en zag een stuk of twaalf magere, vermoeide honden binnen. Geschokt en overstuur probeerde ik het slot open te forceren, maar dat mislukte. Mevrouw Harrington arriveerde al snel, en in plaats van woede zag ik wanhoop in haar ogen.
Ze legde uit dat ze verlaten en mishandelde honden redde en ze in de stal hield om ze te beschermen tegen de straat en asielen, waar ze geëuthanaseerd zouden kunnen worden. Omdat ze allergisch was voor sommige rassen en ze niet mee naar binnen kon nemen, had ze deze verantwoordelijkheid op zich genomen om hun veiligheid te garanderen.
Ontroerd door haar toewijding bood ik mijn hulp aan. We spraken af dat ik een paar honden mee naar huis zou nemen en samen met mijn zwager, een dierenarts, een geschikt tehuis voor ze zou vinden. Ik regelde dat de honden vrij in mijn tuin konden rondlopen en mijn zwager nam de meeste ondervoede dieren mee voor behandeling.
Uiteindelijk adopteerde ik zelf twee puppy’s, omdat ik veel plezier beleefde aan hun gezelschap. Mijn aanvankelijke zoektocht naar rust had me onverwachts naar een zinvolle en vervullende zaak geleid.
