Een vrede… en een welverdiende les
Julie geeft uiteindelijk toe. « Oké, jij wint. Ik ga mijn was verplaatsen. Maar doe dat ding uit. Mijn ogen huilen! » Er werd een akkoord bereikt en sinds die dag is er geen fluorescerend kant meer te bekennen. Hugo kan weer dromen van superhelden, zonder gestoord te worden door satijnen katapults .
Waar dit verhaal ons aan herinnert
Samenwonen met andere buren is niet altijd gemakkelijk. Maar met een vleugje creativiteit, een snufje humor en een snufje lef kunnen zelfs de meest absurde conflicten op ingenieuze en vermakelijke wijze worden opgelost .
En wie weet? Misschien zal de legende van de « grote vliegende onderbroek » op een dag andere vermoeide moeders inspireren… om op hun eigen manier vrede te sluiten.
Moraal: Als diplomatie faalt, pak dan de naaimachine!
Dank aan allen die deze regels hebben gelezen
