Thuis stopte ik hem in mijn offline laptop. Bestand: CECILE_AUDIO_2011. Druk op play.
Geluid. Voetstappen. Toen de stem van mijn vader.
« Dus, dit is het plan. We noemen het een familietrust. De namen van de meisjes verschijnen op de documenten om ze er schoon uit te laten zien. De echte activa lopen via lege vennootschappen. Alleen Logan krijgt de codes. De meisjes zullen het niet merken. Solen is te druk bezig nobel te zijn. »
Mijn adem stokte. Ze hadden het over valse facturen, gesmokkeld geld, vervalste documenten. Mijn handtekening, vervalst, op papieren die ik nooit had gezien.
Dit was niet zomaar verraad. Dit was een strategie.
Voor middernacht stuurde ik de opname naar Dorian, mijn contactpersoon bij de belastingdienst, en naar Maelis.
Een paar minuten later stuurde Maelis: Wat in vredesnaam?
Ze was uitgeput. « Ze zeiden dat je weggegaan was omdat je egoïstisch was. Boos dat je niet in de eerste trust werd genoemd. »
« Ik weet dit pas sinds vorig jaar, » zei ik.
« Ik dacht dat ik de favoriet was, » zei ze met gebroken stem. « Maar ik was gewoon… nuttig. Hun masker. »
« Je hebt een keuze, » zei ik zachtjes. « Help me ze te ontmaskeren. »
« Ik ben klaar met het beschermen van monsters. Ik teken. »
Spoedzitting, twee dagen later. De advocaat van mijn vader noemde me « instabiel ».
Ik stond op. « Edelachtbare, » zei ik vastberaden, « ik heb het trustfonds bevroren omdat ik bewijs had. »
Mijn advocaat legde de vervalste documenten en audio-opnames voor.
Mijn vader verbleekte. Mijn moeder staarde naar de vloer. Rechter: « Meneer Devo, is dat uw stem? »
« Ja, maar… »
« Genoeg. De bevriezing is van kracht. De zaak is overgedragen aan de federale autoriteiten. »
Toen hij wegging, mompelde mijn vader: « Denk je dat je gewonnen hebt? »
« Nee, » zei ik. « Ik ben nog maar net begonnen. »
Twee dagen later deed de Belastingdienst een inval in het familielandgoed. Buiten werden kartonnen dozen met ons verhaal tevoorschijn gehaald.
Die avond bracht Maelis lasagne mee. « Ik heb je lievelingsgerecht gemaakt. »
We aten in stilte. Ze fluisterde: « Ik heb mama gevraagd of ze ooit van ons gehouden heeft. »
« En? »
« Ze gaf me een klap. » Onbewogen, emotieloos.
